Vanaf de eerste track is meteen al duidelijk waarom Mohawke is getekend bij het Warp label. Het enige wat er uit de boxen klinkt is een geluid alsof de cd hem helemaal flipt. Na een korte kras controle bij de cd blijkt er niks aan de hand te zijn en kunnen we niet anders dan concluderen dat deze herrie de bedoeling moet zijn geweest. Zo blijf je achttien nummers, vijftig minuten lang zitten in een herrie waar geen patat van te bakken is. Je vraagt je echt af hoe iemand in godsnaam op het idee kan komen om deze experimentele rotzooi op een cd te plaatsen. Het album telt een paar schamele hoogtepuntjes die hoofdzakelijk veroorzaakt worden door gastartiest Olivier Daysoul die met zijn glossy pop nummers als ‘Joy Fantastic’ en ‘Just Decided’ de cd nog aangenaam maakt. Ook het popnummer ‘Tell Me What You Want From Me’ met Dam-Funk is nog draaglijk doordat het überhaupt een refrein bevat.
Hudson Mohawke weet op zijn debuutalbum op geen enkele manier de hoge verwachtingen in te lossen. Elk solo nummer is dramatisch om aan te horen en het zijn enkel de paar gastartiesten die hier en daar nog voor een opleving zorgen. Maar vier draaglijke nummers op een album van achttien is allesbehalve bevredigend. Wellicht was het een idee geweest als Hudson zijn telefoonboek wat meer opengetrokken had? Met alleen opscheppen in je persbericht schiet je immers ook niet zoveel op.
Tone - Small Arm of SeaHoe eenvoudig kan een bandnaam zijn. Sofie Nielsen bewijst dat het helemaal...
Artificial Audio - Artificial Audio De drie heren van Artificial Audio ontmoeten elkaar in 2005 in een...