2009-10-03
Vier jaar na het debuutalbum Exits (2005) voelt uw recensent zich een beetje in de steek gelaten door The Boxer Rebellion. Waar ondergetekende de band immers liever nog een extra ruk naar progressief links had zien nemen, kiest de band op Union juist voor meer conservatisme en veiligheid en net iets te veel gelikte pathetiek. Het zal ze vast een grote achterban opleveren. Het broeierige Black Rebel Motorcycle-achtige randje waar het debuut regelmatig in gedrenkt is, is op de nieuwe boreling grotendeels weggepoetst in plaats van verder geëxploreerd. Wat zodoende rest zijn met name de referenties naar U2, Keane en Coldplay. Ook Editors en Radiohead ten tijde van het fantastische The Bends (1995) zijn niet heel erg ver weg en geven Union in haar dramatiek hier en daar gelukkig nog net genoeg nuance mee om niet helemaal in over-the-top gekweel te vervallen.
De tweede helft van Union is qua spanning en nuance nog het meest trouw aan (het met name overtuigende eerste deel van) Exits. Onder meer het bezwerende ‘Misplaced’, het dromerige ‘The Gospel Of Goro Adachi’ en het stevige ‘Forces’ doen goede zaken. Van ‘Move On’, het tweede nummer van het album, gaat ook een fijne energie uit.
Al met al en met name tijdens de eerste helft is Union echter iets te voorspelbaar en te weinig subtiel. Opener ‘Flashing Red Light Means Go’ is daarin exemplarisch; in een aan het begin openlijke flirt met Radiohead’s ‘High And Dry’ en ‘Fake Plastic Trees’ en vervolgens uitmondend in een falsetto à la Bono en gitaarspel dat wel heel erg doet denken aan The Edge steekt de band haar ambities om mee te willen doen met de groten der aarde niet onder stoelen of banken. En het zou zo maar eens kunnen gaan gebeuren. Maar of dat goed nieuws is?
Shannon Wright - Honeybee GirlsHet album Honeybee Girls van de Amerikaanse Shannon Wright is onlangs...
Bruce Guthro - No Final Destination Bruce Guthro is een op en top Noord-Amerikaanse softrock artiest en is...