2009-10-15
Begin 1973 zet Michael Rother zijn band Neu! in de ijskast. Hij voegt zich bij de heren Hans-Joachim Roedelius and Dieter Möbius, die op dat moment samen de band Cluster vormen. De nieuwe band noemen ze Harmonia. Het trio brengt twee albums uit die later zeer invloedrijk zullen blijken en op dat moment veel indruk maken op Brian Eno. In de zomer van 1976, na de tournee bij het tweede album, storten de heren van Harmonia zich los van elkaar op allerlei projecten, maar in september duiken ze opnieuw samen de studio in, ditmaal vergezeld door Brian Eno. In elf dagen tijd wordt het materiaal voor Tracks And Traces opgenomen en hierna gaan de heren opnieuw hun eigen weg. Het materiaal dat deze sessie opleverde was lange tijd zoek, maar in 1997 wordt Tracks And Traces alsnog uitgebracht. Möbius masterde en mixte hiervoor de ruwe opnamen uit 1976. Dit deed hij door strubbelingen in de band zonder hulp van de andere twee kernleden van Harmonia, maar die vinden achteraf bezien dat Möbius toch wel een knap staatje werk heeft geleverd.
Twaalf jaar na de eerste release wordt Tracks And Traces opnieuw uitgebracht. Ook Rother bleek nog wat banden van de sessies uit 1976 in zijn studio te hebben liggen. De stukken hiervan heeft hij gedigitaliseerd en bewerkt. Dit leverde genoeg materiaal op om een heel album mee te vullen, maar uiteindelijk zijn er aan de release uit 1997 slechts drie tracks toegevoegd. Daarnaast is ook de volgorde van de nummers veranderd, waardoor deze rerelease toch wel behoorlijk anders is dan de oorspronkelijke uitgave.
Zoals we van Brian Eno gewend zijn is ook Tracks And Traces een plaat met veel experiment en veel elektronica. In het midden staat een tweetal ambient, haast drone-achtige stukken, waarvan het bijna zestien minuten klokkende ‘Sometimes In Autumn’ wel een behoorlijk lange zit is. Hiernaast staat er echter ook een aantal nummers op de plaat die duidelijke songstructuur hebben. Ook al wordt er dan, op één uitzondering na, niet in gezongen. ‘Atmosphere’ en ‘Vamos Companeros’ hebben wel iets van Kraftwerk. Het laatstgenoemde nummer doet ook sterk denken aan de muziek op ‘Captive’ de soloplaat van U2-gitarist The Edge. Hetzelfde geldt overigens voor openingstrack ‘Welcome’. Blijkbaar heeft de samenwerking met Eno veel invloed gehad op The Edge. Deze beide nummers stonden overigens niet op de originele uitgave van Tracks And Traces.
Misschien wel het meest opmerkelijke nummer op het album is ‘Luneburg Heath’. Dit is een tamelijk repetitieve track met zang van Eno. Na dit nummer, het vijfde op de plaat, wordt Tracks And Traces helaas wel wat minder interessant. Het begin van het album is echter erg goed. Ook afsluiter ‘Aubade’ is erg mooi.
Sonja van Hamel - Winterland Sonja van Hamel staat beter bekend als de vrouwelijke helft van het duo...
People in Planes - Beyond the Horizon People In Planes is een rockband uit Cardiff die eind jaren ’90 wordt...