Het geluid van Director wordt omschreven als art-rock en intelligente gitaarmuziek, maar wat er nou precies zo arty of intelligent is aan de muziek op I’ll Wait For Sound is uw recensent niet helemaal duidelijk. Het is gewoon rockmuziek, met een behoorlijke nadruk op de ritmesectie en mooi gitaarwerk. Daarnaast heeft zanger Michael Moloney op zich een mooie stem, maar deze gaat naarmate de plaat vordert wel een beetje tegenstaan.
Opener ‘Play Pretend’ heeft bijvoorbeeld een wat ijle gitaarpartij, terwijl de gitaar in het wat rustigere ‘Don’t Think I’ll Know’ lekker schuurt. In ‘Laser Point’ zit de gitaarpartij wat duidelijker op de voorgrond, maar in de meeste andere nummers voert de ritmesectie, en dan nog in het bijzonder het drumwerk, de boventoon.
‘Moment To Moment’ heeft in het begin een hoekig gitaartje en hierdoor doet dit nummer wel wat aan INXS denken. Ook qua zang gaat het geluid een beetje die kant op. Verderop wordt het geluid een stuk steviger. ‘You See’ is een wat zeurderig nummer, dat wel erg in je hoofd blijft hangen. Op zich is wel goed, maar je moet het niet te vaak horen. ‘Hold Up Now’ is dan wel weer een leuk nummer, vooral door de wat stevigere stukken.
Naast acht songs van drie á vier minuten bevat I’ll Wait For Sound ook een tweetal lange nummers. Het eerste hiervan is de titeltrack, dat mooi is opgebouwd met stevige en rustigere passages, maar op zich ook wel iets korter had gekund. De grotendeels instrumentale afsluiter ‘Can’t Go Home’ begint erg rustig met een piano en wordt gedurende acht minuten prachtig opgebouwd naar een zinderend hoogtepunt. Het nummer vormt hiermee het absolute hoogtepunt van de plaat. Voor de rest is I’ll Wait For Sound een leuk album, maar ook niets meer dan dat.
Pearl Jam - BackspacerRuim drie jaar na het titelloze album met de avocado op de voorkant, komt...
Tubelord - Our First American Friends Tubelord heeft in de jaren ’90 geluisterd naar alle goede bands. Sunny Day...