2009-10-04
Sam Baker is een man met een verhaal, een buitengewoon songwriter, die op basis van zijn muzikale inspanningen, de volledige aandacht verdiend. Cotton is de voltooiing van zijn trilogie die begon met Mercy uit 2005 (tevens zijn albumdebuut op 51-jarige leeftijd) en een vervolg kreeg met Pretty World in 2007. Baker maakt lofi americana, die in het teken staat van zijn herkenbare stem en zijn kenmerkende manier van (praat)zingen. Cotton is een prachtig sluitstuk van een eveneens prachtige trilogie. De eigen stijl en oprechtheid maken Baker tot een zeer gewaardeerde americana artiest. Zijn leven en werk staat voor een belangrijk deel in het teken van een bomaanslag in Peru in 1986, die hij als passagier van een trein, ternauwernood overleefde. Hij werd doof, verbrijzelde zijn linkerhand en hield er ook nog een hersenbeschadiging aan over. De revalidatie was een lange weg, waarin hij zich alles opnieuw moest aanleren. Lopen, spreken, niets was meer vanzelfsprekend voor Baker. Zijn manier van zingen is sterk beïnvloed door dit ongeluk en zijn beperkingen daarna. Woorden zijn geen vanzelfsprekendheid meer voor Baker en hij moet bewust op zoek gaan naar de juiste woorden en hij zingt dan ook geen hele volzinnen, maar veelal losse woorden. Dat is ook de manier zoals hij schrijft en moet denken.
Qua stijl heeft Sam Baker ook wel veel raakvlakken met nog zo’n praatzingende verhalenverteller in het americana genre, Willy Vlautin, van Richmond Fontaine. Baker zijn stem is daarbij onvast, dat is ingegeven door zijn doofheid. Maar daar zit precies ook de kracht. Cotton is in alles een prachtig album geworden en misschien wel het beste album van de trilogie. Zijn levensverhaal, zijn stemgeluid en stijl van zingen maken Sam Baker tot een unieke persoon. Het wonderschone ‘Moon’ is één van de hoogtepunten op Cotton. Een tokkelende akoestische gitaar en wat spaarzame strijkers op de achtergrond. ‘Signs’ verdient ook nog een aparte vermelding, al was het alleen al vanwege de prachtige piano outro.
‘Say The Right Words’ is een instrumentaal pianonummer, dezelfde onvastheid in de stem van Baker, zit ook in het pianospel en dat maakt het juist zo sprekend. Baker maakt Americana, wars van elke vorm van opsmuk, maar daardoor des te meer oprecht. Muzikaal wordt het album met name vormgegeven door akoestische gitaar, piano, een pedal steel en af en toe drums, bas, een elektrische gitaar of spaarzame strijkers. Voor Cotton heeft hij ook een vrouwenkoortje ingeschakeld die op een paar nummers Baker vocaal ondersteunen. Hoe dan ook weet Baker in ieder nummer de luisteraar bij zijn lurven te grijpen en niet meer los te laten. Cotton is de ideale plaat voor de herfst en stemt je gemoed zonder moeite af op de melancholische stand.
Athlete - Black SwanTwee jaar na het verschijnen van Beyond The Neighbourhood komt de Engelse...
Paramore - brand new eyes Het leven voor de (jonge) leden van de band Paramore zou aan moeten voelen...