2009-10-12
Alice In Chains is terug en dat zullen we weten. De vele interviews die de band gaf aan diverse bladen kunnen bijna niemand ontgaan zijn. De promotiemachine is op volle gang gekomen om de wederopstanding van de band uit Seattle breed uit te meten. De sceptici onder de fans bekeken het allemaal met argusogen. Tenslotte is de originele zanger Layne Staley alweer zeven jaar niet meer onder ons. De zanger wist met zijn getormenteerde stemgeluid een handjevol platen naar grote hoogten te zingen met Dirt uit 1992 als absolute hoogtepunt. Dit album kan gerust als een mijlpaal worden gezien in de grunge scene en wordt in één naam genoemd met de beste albums van Nirvana, Pearl Jam en Soundgarden; die andere grootheden uit de Noord-Amerikaanse stad. Er was al enige tijd sprake van een heroprichting en met het nieuwe album Black Gives Way To blue is die reünie eindelijk tastbaar. Met het zoeken naar een nieuwe zanger is niet over één nacht ijs gegaan. De stem van nieuweling William DuVall klinkt wel iets anders dan die van Staley maar heeft ook overeenkomsten en past uitstekend bij het geluid van de groep. Doordat in de meeste songs gitarist Jerry Cantrell zijn kenmerkende tweede stem gebruikt klinkt het allemaal heel vertrouwd. De aansluiting met Dirt en het titelloze laatste studioalbum uit 1995 is hervonden.
Opener ‘All Secrets Known’ is meteen al weer zo een verslavend nummer met de kenmerkende mineur akkoorden en de geweldige duozang. Het nummer pakt je beet en laat je niet meer los. In ‘Last Of My Kind’ mag DuVall meer van zichzelf laten horen en maakt met zijn overtuigende stem duidelijk dat hij niet gekomen is om Staley te imiteren. Het meesterlijke ‘Your Decision’ is een ingetogen nummer dat heel mooi op Jar Of Flies of Sap had kunnen staan. Iets wat ook geldt voor het rustige titelnummer en het geheel akoestische ‘When The Sun Rose Again’ . Dat Alice In Chains altijd het grootste metalen hart van de hele Seattle scene had is duidelijk in ‘A Looking In View’ te horen. En ook het lange ‘Acid Bubble’ heeft een riff en een overgang die alleen deze band kan bedenken. Ongrijpbaar en fascinerend tegelijk. Het slepende ‘Private Hell’ is ook zo typisch Alice In Chains en raakt je direct in je hart. Tekstueel is het nog wel droefenis wat de klok slaat maar er gloort weer hoop aan de horizon. De dood van Staley heeft de band duidelijk aangegrepen, maar dat hebben ze goed van zich af kunnen schrijven.
Alice In Chains laat horen ook anno 2009 nog voldoende bestaansrecht te hebben. Wat zou het mooi zijn als ook Soundgarden de koppen weer bij elkaar zou steken om oude tijden te laten herleven. Alice In Chains is gelukkig weer helemaal terug met elf prima songs, nog geen Dirt, maar een heerlijk fris album is Black Gives Way To blue wel. De zwarte last is afgegooid, de lucht kleurt weer blauw en alle scepsis is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Anouk - For Bitter or WorseWe dachten allemaal dat Anouk op termijn een huismoeder zou worden....
David Guetta - One Love Terwijl collega dj's het vooral in de alternatieve hoek zoeken, gaat David...