Land of Airplanes uit Alkmaar lijkt met deze cd bijna perfect op deze twee gedachten te hinken. De nummers klinken hier en daar erg bekend, als in “waar hebben we dat eerder gehoord?”, maar net zo vaak geeft de band een originele, wat minder snel thuis te brengen draai aan het geheel. Dit laatste is meteen goed te horen in opener Johnson. Met feedbackende gitaren, Life of Agony-achtige riffs en een strakke groove laat de band meteen horen wat ze in huis heeft. Wat deze track echter ook laat horen is dat zanger Chris O. Kikic - een artiestennaam heeft hij al niet meer nodig - qua stemgeluid wel erg veel wegheeft van Silverchair’s Daniel Johns. Kan hij waarschijnlijk ook niets aan doen, maar het ligt zodoende allemaal wel meer in de lijn der verwachting. Verderop werkt de combinatie van zang met de sound van Land of Airplanes heel wat beter. Zo brengt Kikic de coupletten van het ook al zo zwaar rockende Nice Proverb met zijn bijna bezwerende zang dicht in de buurt van het meer psychedelische werk van Cave In. De ritmewisselingen en het temporiserende, slepende middenstuk geven dit nummer alleen maar extra meerwaarde. Dat is niet te zeggen van het onopvallende Saw. De duidelijke blues invloeden in dit nummer lijken ondanks de prima uitgevoerde schreeuwende gitaarsolo’s niet op hun plaats in het geluid van de band. Aanvankelijk lijkt I Know eenzelfde richting in te slaan, maar een pakkende zangmelodie en stemmige outro geven dit nummer wél een eigen gezicht. De band is echter nog heel wat beter op dreef in de laatste twee nummers van de cd. Frequenties kent daarbij prima coupletten met mooie meerstemmige zang en een sfeervolle instrumentale invulling, waarna bijna onopgemerkt wordt toegewerkt naar een Muse-achtige climax, vol van indringende vocalen over een erg goede gitaarriff. Een prima inleiding voor de kalme afsluiter We’re Fading Out, waarin de band met beperkte invulling een erg mooie sfeer weet te creëren. Een sfeer die ervoor zorgt dat de gedachten nergens afdwalen naar een bekend geluid of een gedateerde stijl. En daarmee haalt de band op de valreep waarschijnlijk zijn grootste winst.
In het kroegencircuit zullen de nummers van Delta het zeker prima doen. Maar dat is dan ook vooral het domein van alle coverbands die ons kleine landje rijk is. Maar het zou zeker niet correct zijn Land of Airplanes af te schilderen als een veredelde coverband, daarvoor klinkt teveel potentie door in de muziek. De band zal echter wel moeten bewijzen dat ze iets kunnen toevoegen aan het genre. En dat ze daardoor dus meer te bieden hebben dan een willekeurige coverband, welke al hun inspiratiebonnen op het repertoire hebben staan. Op diverse momenten slaagt de band daar zeker in, maar over het algemeen is Delta nog wat wisselvallig. Sinds het uitbrengen van deze cd is echter alweer twee jaar verstreken en ook gezien hun goede live reputatie is te verwachten dat Land of Airplanes een aardige ontwikkeling heeft doorgemaakt, welke een stap naar de grotere podia zeker mogelijk zou moeten maken. Geen ongegronde verwachting, aangezien de band recentelijk opende voor Alter Bridge; ook al zo’n postgrunge band. Komen we toch weer terug bij die twee gedachten…
Liftid - Stars and LionsBij de meeste van jullie festivalsbezoekers zal er bij de naam Liftid wel een...
Ricocher - Chains Met de cd Chains is Ricocher echt doorgebroken in de top van de Nederlandse...