2009-10-29
“Baltimore, The Greatest City in America”, aldus het boekje bij de nieuwste release van Ruiner. Gezien de foto’s in het boekje zou dit best sarcastisch bedoeld kunnen zijn. Dit vermoeden wordt versterkt door de titel van de plaat: Hell is Empty. Het is het vervolg op de debuutplaat Prepare To Be Let Down uit 2007. Ook uit die titel valt af te leiden dat de band misschien een wat minder posi instelling heeft dan dat de eerder genoemde stelling doet vermoeden. Als opener ‘I’m Out’ inzet, zit de vaart er goed in. Het viertal beukt stevig door en laten doorschemeren dat ze niet vies zijn van wat melodieuze ingrediënten. Zanger Rob Sullivan gaat er vol overgave tegenaan. Het is op ‘Committed’ na de kortste track van de plaat. Het is veel zeggend dat dit de twee vetste nummers van de plaat zijn.
In nummers als ‘Dead Weight’ en ‘Two Words’ wordt er ook nog aardig up tempo gespeeld. Deze tracks zijn echter wat gerekt. Muzikaal is dit prima te doen, alleen de dramatische zang (qua sound, niet wat betreft de kwaliteit) zorgt voor een enorm gevoel van sleur. Het mist allemaal wat pit.
Dan is er het tweeluik ‘Part One’ en ‘Part Two’. ‘Part One’ is heel traag en bestaat vooral uit een drumpartij met een baslijn. Het zit aardig in elkaar, maar de zang verveelt en je raakt gedeprimeerd. In ‘Part Two’ gaat de band er dan oldschool tegenaan. Het rockt stevig door en het zorgt voor wat verfrissing zo op de helft van de plaat.
Als de plaat na 25 minuten is afgelopen, zijn alle vermoedens bevestigd. Ruiner staat garant voor een overdosis drama-core van het eerste uur. Muzikaal zit het prima in elkaar, maar de zang zorgt voor eentonigheid. De plaat mist wat verfrissends, wat pit. De emo-liefhebber zal met Hell is Empty wel uit de voeten kunnen.
Anti-Pop Consortium - Fluorescent BackSinds ze elkaar in 1997 ontmoetten in New York maken de mannen van Antipop...
BugGIRL - Blood, Sweat and Beers BugGirl is een band uit Australie. De broer en zus Clinno en Amber besloten...