2009-10-28
Wat voor een genre als metalcore geldt, is ook van toepassing op folkmetal. De substroming is razend populair en er zijn de laatste jaren talloze bands ontstaan die min of meer het zelfde kunstje uithalen. Om dan nog op te vallen moet je van heel goede huize komen, juist ook omdat in dit genre de lijn tussen spannende muziek en complete meligheid nogal dun is. Zeer regelmatig vallen er tenenkrommende melodietjes te beluisteren die het niveau van K3 amper ontstijgen. Gelukkig is het Russische Arkona een positieve uitschieter in het genre. De in 2002 opgerichte groep gebruikt ook op haar jongste boreling Goi, Rode, Goi een onderhoudende mix van Russische folk en noeste metal. Opvallend is dat de vocalen worden verzorgd door een zangeres (Masha “Scream”), die grunt als een oermens, maar ook een mooie volle stem heeft. Ze zingt in het Russisch, zodat er natuurlijk niets van te verstaan is, totdat ze in het kwartier durende ‘Na Moey Zemle’ ineens hulp krijgt van mannen die Nederlands zingen. Dit blijkt namelijk een gastbijdrage te zijn van ons eigen Heidevolk. De heren zingen over hoe fijn het is om samen met je vrienden, met een lekkere pot bier, aan de oevers van de Rijn te zitten. Dit uitstekende nummer is het hart van het bijna tachtig minuten durende album, en laat alle facetten van Arkona de revue passeren. In dezelfde song zijn ook gastbijdragen van Menhir en Manegarm te horen.
Behalve van de standaard instrumenten zijn er ook veel traditionele Russische instrumenten te horen, wat het folk onderdeel mooi belicht. Nogal opvallend is het gebruik van een mondharp. In totaal zijn maar liefst veertig muzikanten gebruikt tijdens de opnamen, waaronder een compleet koor en een strijk kwintet. Het maakt Goi, Rode, Goi tot een vol en intensief album. De vele lagen lijken soms wat veel van het goede maar na een aantal luisterbeurten vallen de stukjes langzaam op hun plaats. Vergeet daarbij niet dat Arkona vooral een metalband is, wat bijzonder mooi te horen is in het felle ‘Tropoiu Nevedanndi’ wat rechtstreeks uit de keuken van Dimmu Borgir lijkt te komen. Vooral de strijkers klinken contrastrijk met de snelle metal en maken dit nummer tot een absolute luisterhit. In de laatste drie nummers van het album (ik bespaar u de titels) slaat de meter wat meer door richting folk.
Goi, Rode, Goi is zonder meer een aanrader in het folkmetal genre, al zal de zeer lange speelduur Arkona mogelijk in de weg zitten. Een wat korter album had wat beter te behappen geweest. Desalniettemin is dit een vermakelijk album dat liefhebbers van zowel folkmetal als blackmetal zal aanspreken.
Manu Chao - BaionarenaZijn ouders –een Baskische moeder, een journalist als vader- ontvluchtten hun...
Hello=Fire - Hello=Fire Terwijl momenteel Josh Homme van Queens of the Stone Age (QOTSA) furore maakt...