2009-12-20
Dead Mans Suit is het debuutalbum van de Engelsman Jon Allen. Hoewel zijn stem al tamelijk doorleefd klinkt is hij toch niet ouder dan 31 jaar. Hij nam ruim de tijd voor zijn debuutplaat en deze is dan ook het resultaat van 15 jaar schrijven. Hij vocht tegen zijn onzekerheid en twijfelde aan zijn schrijverstalent. Na lang schaven is Dead Mans Suit het resultaat. En hoewel geen meesterwerk, mag het resultaat er best zijn. Allen verkent op zijn debuut de grenzen van de geëngageerde singer/songwriter en meer behaagzieke quasi-rauwe soulpop in de lijn van iemand als Rod Stewart. Voorlopig slaat de balans nog net de goede kant uit.Jon Allen maakt tamelijk zoetgevooisde muziek met een rafelig randje. Het blijft allemaal vrij braaf en ook weinig spannend. Allen beschikt wel over een aangename stem, die geknipt is om een groot publiek aan te spreken. Net de juiste snik in de stem en (dus) toegankelijk genoeg voor een groot publiek. Af en toe doet Jon Allen denken aan Ray Lamontagne op zijn meest toegankelijke momenten (zoals op Lamontagne’s laatste album Gossip In The Grain). “New Years Eve’ is dan weer op en top Dylanesk, alleen dan minder tot de verbeelding sprekend dan Dylan meestal doet. ‘Take Me To Heart’ is een bijzonder radiovriendelijke song, op maat gesneden voor een grote groep toehoorders. Op ‘Young Man Blues’ gaat Allen weer meer de soulkant op. Hij draait er zijn hand niet voor om en is daardoor een moderne, op de popmuziek geïnspireerde singer/songwriter, die uit verschillende genres pakt wat net nodig is, zonder echt de diepte in te gaan. Eigenheid is dan ook zeker niet de sterkste kan van Dead Mans Suit.
Gevraagd naar zijn inspiratie zei Allen hier onlangs in een interview over dat hij veel inspiratie haalde uit het werk van The Beatles, maar ook zeker beïnvloed is door grootheden als Bob Dylan en Neil Young. Vervolgens gebruikt Allen die invloeden weliswaar, maar worden deze grootheden nergens ook maar benaderd, laat staan naar de kroon gestoken. Dead Mans Suit is daarbij een behoorlijk eclectisch geheel geworden. Allen verkent een breed scala aan genres en weet er meestal toch knap een geheel van te maken. Folk, soul, pop, Allen draait er zijn hand niet voor om. Uptempo songs en rustige ballades worden afgewisseld. Het ingetogen ‘Friends’ is een prachtige afsluiter, van een bij vlagen heel aardig album. Zolang de balans niet gaat doorslaan richting al te behaagzieke muziek, hebben we aan Jon Alleen een alleraardigste singer/songwriter die ook zeker geschikt is voor de mainstream radio.
It Dies Today - LividityHet Amerikaanse It Dies Today is alweer de zoveelste metalcore band die...
Boys Noize - Power Het was eind 2007 toen de Duitse Alexander Ridha na drie ep’tjes onder de...