2009-12-06
De Engelse indieband The Heavy brengt een soulvolle combinatie van ruige garage-rockgitaren en Gnarls Barkley soulvocalen. In uptempo worden blazers, toetsen en retro-geluiden vermengd met pompende bas en drums. The Heavy houdt zich niet aan de grenzen van de genres en maakt daarmee een opvallend en aanstekelijk geluid. De tweede plaat van de band, The House That Dirt Built, opent met een sample uit een horrorfilm. Qua sfeer doet het erg denken aan de B-film die Quentin Tarentino maakte. Al snel beukt de band over de sample heen met de knaller van de cd ‘Oh No! Not You Again!’. Zowel de zanger als de achtergrondzangeressen laten direct het achterste van hun tong zien op dit beukende nummer dat zich vanuit een simpel rock ’n roll riffje ontwikkelt tot een authentiek 70s nummer. Compleet met Deep Purple synthesizers zingt zanger Chris Ellul zijn longen uit zijn lijf.
Ook nummer drie op de cd mag er wezen. Voorzien van een Amy Winehouse blazersensemble en een duistere tekst swingt ‘How You Like Me Now?’ als de achtergrondmuziek voor een gangsterfilm. Het bombastische, logge, kermismuziekachtige ‘Sixteen’ komt nochtans nog dichter bij het genre van mevrouw Winehouse. Met hoge achtergrondstemmen en lange uithalen komt The Heavy door je speakers.
‘Short Change Hero’ markeert een overgang op het album. Het slome nummer met een soort westernsfeertje kan zich niet meten aan de eerdere nummers op de cd door de algehele sloomheid die het uistraalt. Ook het vervolg kan niet echt tippen aan het begin, ‘No Time’ mag dan wel beuken, maar komt eerder druk en vermoeiend dan lekker over. Ook de suffige ‘Long Way From Home’-ballad haalt The Heavy niet terug naar het niveau van de eerste nummers. En zo kan het dat de cd die opstart als de beste plaat van de afgelopen tien jaar het halverwege toch een beetje laat afweten.
The Heavy heeft veel energie en originaliteit in huis. De band schittert tijdens beukende nummers, maar laat het liggen tijdens rustigere kabbel-nummers. Gelukkig zijn de beuknummers dan wel weer zo goed dat ze mogen blijven. Verder is het een interessante nieuwe band die zich niet houdt aan de grenzen van de genres. Zeker de moeite van het beluisteren waard.
Idlewild - Post Electric BluesDe Schotse band Idlewild heeft nooit echt een doorbraak kunnen forceren....
Rammstein - Liebe Ist Für Alle Da Ruim vier jaar moest de wereld wachten op een nieuwe cd van de grootste...