Opener ‘Reptiles’ klinkt aangenaam bekend. Korte, gitaarriffs naar geometrisch voorbeeld, strak tot op het bot. Franz Ferdinand iemand? De gedubbelde vocalen zijn een van de sterkste punten van het nummer. Het tweede nummer, het gevoelig bedoelde ‘Trash’ redt het echter pas op de eindstreep. Het trage ritme komt al snel dreinerig over, maar wanneer dat aan het eind van het nummer wordt losgelaten gloort er hoop. Het is jammer dat het derde nummer dezelfde kant op dreigt te gaan. Ondanks een lekker frisse instrumentatie zorgt de klagende zanglijn er binnen korte tijd voor dat de afstandsbediening wordt gezocht. Maar juist dan laat Silence is Sexy even horen waar we zo naar snakken: passie, begeestering. De gierende feedbackgitaren (hallo My Bloody Valentine!) komen geen seconde te vroeg. Het zorgt voor de broodnodige tegenhanger van de klaagzang. Het vierde nummer is de zwakste broeder van de demo. Het iele gitaartoontje waarmee de eerste tientallen seconden worden opgevuld, zegt eigenlijk alles al: bloedarmoede. Ook het gebrek aan variatie in de zanglijn, die zo doorgetrokken lijkt van de eerdere twee nummers, draagt daar aan bij. Het depressieve van Alice in Chains is niet iets wat te lang kan worden gevoerd in de zang, zonder de luisteraar te vermoeien.
Silence is Sexy kent zeker een aantal sterke momenten, maar (nog) te weinig om lang te blijven te boeien. De zanglijnen mogen wel wat minder vlak en minder vaak in hetzelfde ritme, maar bij vlagen laat de band horen op het goede spoor te zitten. Kan iemand mij tenslotten nog uitleggen wat er zo sexy is aan de stilte?
Edie - NUHet levensverhaal van Edith Pijpers leest weg als een spannende kleine...
Paranoid - Wild at Heart Paranoid heeft een simpele maar goede veelzijdige debuut-cd afgeleverd die de...