RECENSIE: Echo & The Bunnymen - The Fountain

Echo & the Bunnymen - The Fountain
recensie cijfer 2009-11-23 Ooit was Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen een van de grote zangers in de poprockwereld. Met zijn stem had hij een grote invloed op een groot scala aan zangers, inclusief Bono en Chris Martin, maar hiermee hebben we direct het eerste punt recht te zetten: Ian McCulloch van 25 jaar geleden is niet meer de Ian McCulloch van anno 2009. Die stem waarmee Echo & the Bunnymen tientallen jaren lang hitlijsten over de hele wereld veroverde, is niet meer. Die stem is kapot, oud, verleden tijd. Op. Bezoekers van het concert in Paradiso omtrent de Siberia-release in 2005 zullen het toen ongetwijfeld al gehoord hebben, maar zelfs singles als ‘The Killing Moon’ (soundtrack van het geniale ‘Donnie Darko’) werden zonder overtuiging gebracht. Na vier jaar stilte rond de drie overgebleven leden van de originele bezetting, komen de Britten nu met The Fountain.

Allereerst de grote plus (vooral voor de Coldplay-aanhang): net als op het laatste soloproject van McCulloch, Slideling, speelt Chris Martin weer een nummertje mee. Ditmaal op de titeltrack van het album. Een prima song, waarin het geluid van Echo & the Bunnymen toch overheerst. Of is het nou juist Coldplay? Echo & the Bunnymen? Coldplay? Hoe dan ook, ‘The Fountain’ is een heel aardig nummer, net als ‘Forgotten Fields’. Eigenlijk bevat The Fountain een tiental best aardige nummers, ware het niet dat de productie ronduit belabberd te noemen is. McCulloch heeft hierbij hulp gekregen van Simon Perry en John McLaughlin, wie Echo & the Bunnymen zo de Britse charts weer in zou helpen. In dit geval houdt dat dus in dat het trio The Fountain net zo hard, schel en irrelevant als de laatste, laten we zeggen, Miley Cyrus is. En dat is nou net niet wat een band als Echo & the Bunnymen moet hebben.

Met The Fountain zijn McCulloch en zijn mede-Bunnymen er helaas jammerlijk in gefaald een fatsoenlijk album te produceren. Misschien moeten de heren maar eens rond de tafel gaan zitten, want een stille afgang lijkt nu écht het beste.
Recensent:Raoul Markaban Artiest:Echo & The Bunnymen Label:Ada Global
El Pino & The Volunteers – The Long-Lost Art Of Becoming Invisible

El Pino & The Volunteers - The Long-lost Art of Becoming InvisibleDrie jaar geleden was Molten City één van de fijnste releases van eigen...

Daniel Johnston - Is and Always was

Daniel Johnston - Is and always Was Ruwe diamanten, dat zijn de nummertjes die de zotte jongen Daniel Johnston...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT