2009-11-27
Drie jaar geleden was Molten City één van de fijnste releases van eigen bodem van dat jaar. De debuutplaat van El Pino & The Volunteers klonk on-Nederlands en de rootsrock was van een bijzonder hoog niveau. Tot een grote doorbraak kwam het niet en het werd zelfs angstvallig stil rond de band. Multi-instrumentalist Harm Goslink Kuiper en ook drummer Wouter de Waart stapten uit de band en vervangers moesten worden gezocht en zijn inmiddels gevonden. Jeroen Kleijn (Daryll-Ann, Johan, Spinvis) zit inmiddels achter de drums en ook toetsenist Job Roggeveen is de gelederen komen versterken. El Pino & The Volunteers is natuurlijk vooral nog altijd de band van frontman David Pino. Op het tweede album, The Long-Lost Art Of Becoming Invisisble is de americana en alt.country grotendeels verdwenen en is het vooral indiepop dat de klok slaat.De nummers bevatten nog altijd een flinke dosis melancholie. Op ‘Not Jealous’ zingt Room Eleven’s Janne Schra mee en het resultaat liegt er niet om. Een prachtig gedragen en ingetogen duet. En zo staat het hele album vol met in essentie prima popsongs, die meestal een indiebewerking krijgen. Ondanks de kwaliteit, is dit album niet meer heel onderscheidend en hebben we dergelijke songs ook al eens urgenter en geraffineerder gehoord. Nummers als ‘White On White’ en ‘The Minute I Let Go’ zijn redelijke standaard songs, die zeker niet slecht zijn, maar ook niet meer heel erg tot de verbeelding spreken. Soms wordt de zang van David Pino zelfs wat zeurderig, zoals op ‘The Big, The Bind, The Undefined’.
El Pino & The Volunteers is ook duidelijk op zoek naar het experiment op deze tweede plaat. Het is daardoor een typische indierock plaat geworden, toch gaat de band wat te conservatief op zoek naar het experiment, om echt te doen verrassen. Ook de peetvaders van het Excelsior label, Johan, worden met dit album in gedachten geroepen, maar dit album mist nog de sterke melodieën en goede songs om met hun te wedijveren.. ‘Here’s To The Rescue’ is nog het meest des Johan’s en David Pino gaat zelfs een beetje klinken als Jacco De Greeuw.
Het is vooral dus ook weer een typische Excelsior release en dat is enerzijds een pré, maar het Excelsior geluid begint wel wat al te eentonig te worden. El Pino & The Volunteers waren op Molten City nog een leuke en verrassende band met een heel eigen geluid. Nu Met The Long-Lost Art Of Becoming Invisible is El Pino één de van zoveel, weliswaar prima bands, die Excelsior onder zijn hoede heeft. Het is daarbij een prima jaar geweest, met eerder al uitstekende releases van Awkward I en Moss. El Pino & The Volunteers moet het ook afleggen tegen deze twee Excelsior collega’s. Minder beklijvende songs en gewoonweg minder tot de verbeelding sprekend.
Eerdere recensies van El Pino & The Volunteers:
- 12-09-2006: Molten City.
José James - BlackmagicBegin 2008 verscheen The Dreamer , het debuutalbum van José James . Dit...
Echo & The Bunnymen - The Fountain Ooit was Ian McCulloch van Echo & the Bunnymen een van de grote zangers...