2009-12-18
Net als Transatlantic is The Tangent ook een progrock supergroep, al zijn de leden wel wat minder bekend en is de formatie minder stabiel van bezetting. Het vijftal muzikanten heeft zijn sporen meer dan verdiend in diverse groepen en projecten. De groep heeft al minstens een tiental muzikanten versleten en de enige contante factor is de Engelse zanger/toetsenist Andy Tillison. Meest bekende persoon is drummer Paul Burgess die lid is geweest van 10CC en Camel.Down And Out In Paris And London is het vijfde studioalbum van The Tangent, waarbij de titel is geleend van een boek van George Orwell. De muziek van de band is zoals je kunt verwachten van dit soort “supergroepen”; progrock aangevuld met jazzy invloeden en een divers gebruik van instrumenten en geluiden. Natuurlijk ook vele tempowisselingen en drie lange- en twee korte nummers waarbij het openingsnummer ‘Where Are They Now? ‘ bijna twintig minuten duurt. Hoewel de band uit prima muzikanten bestaat en de composities goed doorwrocht zijn wordt er slechts zelden eens lekker uit de bocht gevlogen. Alles valt keurig binnen de grenzen, maar daarmee is het zeker geen slecht album.
De eerste helft van het fusion achtige ‘Where Are They Now’ is behoorlijk spannend maar kakt halverwege wat in. Het tweede nummer ‘Paroxetine – 20 mg’ probeert je met wat gitaargeweld uit de winterdepressie te halen waardoor dit pilletje niet meer nodig is. In ‘Perdu Dans Paris’ poogt Tillison met een tenenkrommend steenkolen Frans te zingen. Daarmee komen we gelijk bij het minste punt van The Tangent; de zang van Tillison. De man zingt niet altijd sterk genoeg om het album te kunnen dragen. Een wat expressievere vocalist had de virtuositeit van de band nog wat meer kunnen benadrukken, nu hoor je Tillison te vaak wat zachtjes lispelen en zijn de instrumentale gedeelten het lekkerst. In het lekker ouderwets klinkende ‘The Company Car’ kruipt hij wat meer uit zijn schulp, waardoor het nummer het hoogtepunt van het album genoemd mag worden. Ander minpunt is, het in sommige solo’s, wat goedkoop klinkende toetsenwerk, maar daar tegenover staat het geweldige (fretloze) basspel van Jonathan Barrett. De fraaie folk meets jazz geluiden in de twaalf minuten lange afsluiter ‘The Canterbury Sequence Volume 2. Ethanol That Nail’ maken ook weer veel goed.
Het vijfde album van The Tangent is weinig verrassend, veilig en klinkt alsof het allemaal al eens is gedaan. Toch is dit album de moeite waard en bestemd voor liefhebbers van de wat ingetogener kant van de progrock, die hierbij lekker kunnen wegdromen. Een echt zondagochtend album.
Luciano (House) - Tribute to the SunHet is alweer negen jaar geleden sinds het debuut, en tevens meest recente,...
DJ Promo - Boombox op Duizend DJ Promo bracht onlangs de Boombox op Duizend EP uit; een EP die de...