In het begeleidend schrijven wordt gerept over het feit dat deze vijf nieuwe nummers wat meer edge hebben. Je kan echter beter zeggen dat de andere zes nummers wat meer gepolijst zijn. Belangrijker nog, ze zijn beter uitgevoerd. Meer dan eens lijken gitaar en de ritmesectie elkaar niet helemaal te begrijpen, met als knullig dieptepunt de compleet scheve inzet van de gitarist in wat notabene het eerste nummer van de cd is, namelijk ‘Thirst’. Maar ook in ‘Loving Guide’ wordt de metronoon node gemist. De sfeer die neergezet wordt met de eerste vijf nummers us echter wel goed gelukt. Of je er van houdt is een tweede.
Sommigen zullen namelijk het tweede deel van de cd als een warm bad beschouwen, terwijl anderen het conventioneel zullen vinden klinken. De neutrale luisteraar, ondergetekende bijvoorbeeld, zal enkel hetgeen vaststellen dat eerder al naar voren kwam, namelijk dat de laatste zes nummers vooral beter uitgevoerd zijn. Zowel qua compositie als ook instrumentbeheersing. Misschien is het daarom geen toeval dat ‘Somewhere Beneath This Sky’ als derde eindigde bij de Nashville International Songwriting Competion, met niemand minder dan Tom Waits in de jury. Maar een uitstekende tweede helft maakt nog geen goede wedstrijd.
Transatlantic - The WhirlwindVoor wie het even kwijt was: Transatlantic is de supergroep der...
Rico, Typhoon & Muppetstuff - Wie heeft de Bal? Op 1 oktober was de première van de muziektheatertheatershow Wie heeft de...