Met de ‘Prelude’ komt, door het overweldigende symfonische geluid, al snel de angst op dat de stuk voor stuk geweldige vocalisten ondergesneeuwd zullen gaan worden door het orkest. Maar zodra ‘Take me to the River’ wordt ingezet is al duidelijk dat dat niet het geval is. Dankzij Dwele staat het nummer van Al Green als een huis, en maakt hij nog maar weer eens duidelijk waarom er zoveel potentie in deze man zit. Maar ook opvolgende nummers als ‘I got a Woman’ en ‘Let’s stay Together’ worden door de sterrencast perfect vertolkt.
Een kippenvel veroorzakend hoogtepunt wordt veroorzaakt op het ‘It’s a Man’s Man’s Man’s World’. Joy Delaine en Tweet geven door de vrouwelijke vocalen een nieuwe draai aan het toch al prachtige nummer. Tevens weet het orkest hier zeer keurig mee te spelen, je zou bijna zeggen dat het om een studio track in plaats van een live opname zou gaan.
Al met al is The Dresden Soul Symphony een zeer leuke plaat geworden. Tweeëntwintig van de grootste soul hits ooit worden zonder pauzes en geouwehoer moeiteloos aan elkaar gekoppeld, de ene vraag is wat de meerwaarde van het project is. Waarom zou je een cd aanschaffen met enkel covers van nummers die al duizenden keren gecoverd zijn en die hoe goed dan ook nooit het niveau van de originele artiesten zal halen? Als hier en daar wat ruimte was gemaakt voor de, tevens zeer goede, solo nummers van de artiesten dan had het hele project nog wat meerwaarde gehad voor de gemiddelde cd collectie. Helaas heeft de recensent niet de beschikking over de tevens uitgebrachte dvd, wellicht is het hele project met beelden van de enthousiaste zangers gelijk veel meer de moeite waard.
Jukka Eskola - WalkoverVan het Finse jazz label Ricky Tick verschijnt met Walkover weer een...
Mariha - Another Lover De Duitse Mariha is iemand die lekker aan de weg timmert, vooral in eigen...