Een prettige popgestoordheid die I Kissed Charles vervolgens elf minuten weet vast te houden. Het viertal uit Meppel (dat volgens de myspace in het Verenigde Koninkrijk ligt, en qua de muziek die er vandaan komt is dat niet eens zo verbazend) heeft duidelijk de nodige tijd in de platenkast van hun ouders zitten grasduinen. En die ouders luisterden in de jaren ’80 naar synthpop. Deze jonge honden hebben daar op zeer eigen wijze een fijne moderne draai aan gegeven.
Elf aanstekelijke indiepop liedjes rond simpele maar sterke synthloopjes die uitnodigen tot meezingen en op en neer springen. Muzikaal is het moeilijk te geloven dat frontvrouw Charlot (aan achternamen doen we niet) zeventien is en de rest van de band niet veel ouder. Toch verraadt dat zich wel erg sterk in de teksten. Als dertiger zing je ze na de eerste beluistering even hard mee, maar niet zonder enige schaamte.
Het mag dan ook vreemd heten om mee te zingen dat je nog twee jaar moet studeren voor je eindexamen, als zelf al aan VWO 5 les geeft. Uiteraard een zeer persoonlijke noot van de recensent, maar het legt wel de zwakte bloot. Charlot blijft erg dicht bij haar eigen leefwereld, wat de teksten erg doelgroepgericht maakt. Knap wel hoe ze die wereld neerzet, maar het laat weinig ruimte voor andere invulling.
Toch is het daarmee geen nichéplaat geworden, aangezien zonder de teksten de muziek an sich sterk staat. De meeste nummers wurmen zich na eerste of tweede beluistering al in je hoofd, om daar niet zo maar weer uit te kruipen. Eenvoud is dan weliswaar troef, maar nergens leidt dit tot vervelende deuntjes. Een debuut waar je u tegen zegt met elf fijne power pop, synth pop en spring pop deuntjes. Snel die diploma halen, en onderwijl werken aan een nog sterkere tweede. Het stevige fundament om op verder te bouwen is in ieder geval gelegd.
Weezer - RaditudeDe laatste Weezer releases waren zeker niet gruwelijk slecht, maar als...
Bettie Serveert - Pharmacy of Love Bettie Serveert is één van de weinige Nederlandse indierockbands met succes...