2010-01-04
Symfonische rock was een reactie op de simpele pop, nummers van drie minuten in standaard schema’s. Symfonische rock was progressief, vooruitstrevend. Composities terugvallend op klassieke muziek, de inzet van nieuwe instrumenten, de totale rek van de apparatuur en de studio opzoeken. Hele koren en orkesten werden de theaterbak uit, de studio in, gesleurd. Experimentdrang creëerde een nieuw een nieuw geluid, een nieuwe “muzikale taal”. Bands als Pink Floyd, ELP, Focus waren de vlaggenschepen in de jaren ’70 van het genre. Progressief, symfonische en experiment konden toen nog in een adem genoemd worden. Anno 2009 is dat anders, symfonische rock werkt volgens een blauwdruk van lange nummers met veel bombast, moeilijke breaks en veel techniek.Niets mis mee uiteraard. Zo brengt Mangrove een mooie plaat voor iedereen die bovenstaande bands en vergelijkbare acts zoals Spock’s Beard hoog hebben zitten. Met drie nummers die an sich al voor een rockopera door kunnen gaan (bij elkaar al goed voor drie kwartier), voldoet de band in ieder geval aan het criterium van lange composities. En composities zijn het ook echt, vooral de langste, maar eigenlijk alle nummers, zijn breed uitgebouwde werken. In cd opener ‘Daydream’s Nightmare’ wordt het geluid vol grandeur geopenbaard, om zich vervolgens te centreren rond de vleugel en daarna weer te ontbranden gitaar en orgel tergend inferno.
En op dat niveau blijft Mangrove serveren. Hemel tergende gitaar stukken die sterk leunen op het erfgoed van David Gilmour, verwoven in een geluid dat dan weer verwijst naar de oude Genesis of Yes en dan weer naar de progressievere kant in het geluid van Porcupine Trees. Grootste bombast, dan kleine stilte, melancholische zingende gitaar en een zanger met een verhaal. Als Mangrove een emmer erwten was, dan zou Beyond Reality een top bord snert zijn. En dat wordt ook al jaren hetzelfde gemaakt, maar blijft heerlijk. Hoewel het progressieve dan weliswaar uit de progressieve rock is verdwenen, laat deze Nederlandse band horen dat dit niet meteen betekent dat je conservatief moet gaan klinken. Natuurlijk komen veel elementen die al in jaren ’70 en ’80 in de progressieve rock zijn verwoven terug op Beyond Reality, denk aan de ‘natuur’geluiden van wind of kerkklok maar niet zonder daar een eigen draai aan te geven.
Hierdoor heeft Mangrove weldegelijk een interessante plaat afgeleverd, waarmee zij zich kunnen plaatsen een prog/symforock traditie die ons land in de afgelopen drie decennia heeft opgebouwd. Focus, Kayak, ..., Mangrove. En daarmee mag zij internationaal mee gaan spelen.
Watch me Bleed - Souldrinker Watch Me Bleed is een nieuwe band die is opgericht door Markus Pohl,...
Bazzookas - Onze Supervette Sixpack Het moet 2002 zijn geweest. Bazz (Barnasconi) en de rest van VanKatoen kwamen...