Het hele album is een ode aan de wijk Shibuya van Tokio. Nicolay weet sfeer perfect neer te zetten in een mengsel van Europese en Aziatische geluiden. Hij heeft in een muzikale vorm een weerspiegeling van Shibuya door de ogen van een westerling weergegeven. Hierbij blijft hij echter zeer dicht bij het Europese geluid waardoor de cd niet te abstract en apart wordt. Alle nummers vertellen hun eigen verhaal, maar lopen ook nog eens vloeiend in elkaar over. Je komt binnen via het nummer 'Shibuya Station' waarin je de geluiden van het station, het drukste van Tokio en dus wellicht van de wereld, hoort. Drukte en rumoer zijn in dit nummer toch rustgevend weergegeven. Vanuit nummer 4 'Rain in Ueno park' loop je via 'Satellite' samen met zangeres Carlitta Durand de zaterdagnacht in. Hoogtepunt van het bezoek is het nummer 'Meiji Shine' wat een centrale rol inneemt op de cd. Je verlaat uiteindelijk de stad weer met de 'Bullet Train'. In alles wat geluid maakt zit muziek, maar Nicolay verstaat de kunst om je echt een trein te laten ervaren in een ontspannen en lekker wegluisterend nummer. De dromerige zang van Carlitta Durand is op slechts vier nummers te horen, maar vult precies de leegte op en zorgt er op die manier voor dat de muziek nergens saai of langdradig wordt.
Er zijn maar weinig mensen die, bijna zonder tekst, zo goed in staat zijn zich te uiten door middel van muziek. Het is voor het eerst dat ik muzikaal meegenomen ben door een stad heen, maar wat een ervaring! Ik zou het liefste nu meteen een reis boeken en kijken wat er klopt van de ervaring die ik via de muziek mee heb mogen maken. Wat ben ik blij dat deze man een weekje op vakantie is geweest en daarna zijn concept heeft uitgewerkt, wat een heerlijk album.
Erin McKeown - Hundreds of LionsAls we haar met covers gevulde album Sing You Sinners (2007) en de live...
Watch me Bleed - Souldrinker Watch Me Bleed is een nieuwe band die is opgericht door Markus Pohl,...