En juist vanwege die link met Tom Waits heeft Jones, naar eigen zeggen, voor King gekozen. Verwacht nou niet dat ze haar Koekiemonsterstem opzet onderwijl het hele gereedschapsarsenaal als instrumentarium gebruikend; haar piano heeft ze wel grotendeels ingeruild. Voor een gitaar welteverstaan. Daarmee is echter niet gezegd dat de jazzy sound waar ze met Come Away With Me een Grammy mee won ook min of meer ‘verdwenen’ is. Integendeel. Voor het eerst klinkt Norah Jones zo nu en dan écht anders, maar de leidraad door The Fall wijkt toch erg weinig af van wat ze altijd al deed - en goed in is. Nummers als ‘You’ve Ruined Me’, ‘December’ en het speelse ‘Man Of The Hour’ hadden goed op een van Jones’ vorige platen kunnen staan. Ook het ongelooflijk duffe ‘Back To Manhattan’ klinkt weinig vernieuwend. De invloed van de gastartiesten is trouwens ook vrijwel te verwaarlozen. Een nummer als ‘Light As A Feather’ klinkt weer lekker, maar meer dan een iets ‘rockier’ Norah Jones-nummer met matige (gast-)songwriting kan het helaas niet genoemd worden. Jones heeft echter acht van de dertien teksten voor eigen rekening genomen, wat uiteindelijk wederom in een heerlijk plaatje resulteert.
Al met al is The Fall wederom een prima achtergrondmuziekje. Ditmaal echter wel een die meer verandering en uitbreiding van Jones’ muzikale spectrum voorspelde dan ze uiteindelijk waar heeft kunnen maken. Echter, The Fall is misschien wél het beste werk dat Jones tot nu toe uitgebracht heeft. Eindelijk heeft Norah Jones dan misschien haar muzikale zelf gevonden. En dat was ook wel tijd, op haar dertigste.
Eerdere recensies van Norah Jones:
- 23-02-2007: Not Too Late.
Robbie Williams - Reality Killed the Video StarAl riep je vorig jaar dat Robbie Williams in 2009 weer helemaal terug zou...
Gliss - Devotion Implosion Shoegazen mag weer. Voor het uit Los Angeles/Kopenhagen afkomstige trio...