Openend met een wolkenbreuk is er in ‘Ommeltu Polku’ is er nog even de gedachte dat Kauan de donkere wolken van de doom over ons uit zal rollen. Maar die verwachting wordt snel teniet gedaan. In tegenstelling tot de eerdere platen hebben de heren voor de doorbrekende zon gekozen, in plaats van de blijvende zonsverduistering. Hierdoor is het geluid nu meer te vergelijken met het Japanse Mono en de rustige stukken van – eveneens Japanse – Envy. De laatste vooral wanneer er gezongen wordt.
Toch is Kauan in het postrock kastje plaatsen vrij kort door de bocht. Met name door de toevoeging van de synthpartijen krijgt het een zekere zweem van progrock. Vooral ook omdat de gebruikte synthesizers klinken alsof ze erg modern en vernieuwend waren in de jaren 1980. Hierdoor meet Kauan zich de jas van Anathema die Pink Floyd doet aan. In letter in mooie combinatie, maar helaas weten de Russen dit nooit echt tot een storm op te bouwen. Aava Tuulen Maa begeeft zich in de landerijen van postrock voor de achtergrond.
Heel af en toe steekt de wind op, snijdt hij koud door al de lagen aan kleding heen. Dan waan je je heel even in de landen van de permafrost, maar de indruk is al snel gewekt dat je naar een track luistert van 50 minuten. Intens zijn de momenten waarop wordt gehint aan ISIS en de metal achtergrond van de mannen terug komt. Maar juist al deze verwijzingen doen je ook willen grijpen naar juist deze bands, die het toch net ietsje beter doen. Het is een interessante weg die Kauan op deze plaat in slaat, edoch duidelijk een eerste stap in de postrock. Een aardige cd voor de echte liefhebbers van het genre, voor de rest waarschijnlijk eentje die de postrockvermoeidheid zal voeden bij gebrek aan te weinig echt eigen geluid.
Herberg de Troost - Langs de WegJack Poels kennen we van Rowwen Heze. Hits als ‘Bestel Maar’ en ‘Limburg’...
Plutonium Orange - Volume Na de oprichting in 2000 heeft het maar liefst tien jaar geduurd voordat...