Muzikaal is er bij Dream Evil in die tien jaar niet heel veel veranderd. Nog steeds wordt er powermetal in het straatje van Hammerfall en aanverwante bands voorgeschoteld. Ook de twaalf nieuwe nummers hebben bijna allemaal een hoog tempo, klinken vrolijk en zijn voorzien van de bekende standaard teksten, waarin soms hemeltergende zinnen op ons af komen. Wat te denken van een zin uit ‘The Ballad’, de enige ballad op het album: Sometimes we get tired of being metal stars, sometimes we get tired to play on Jupiter and Mars of uit hetzelfde nummer We believe in Love, we believe in drinking booze and act like swines. Erger kan bijna niet. Muzikaal is het nummer niet heel erg slecht, maar wel heel erg standaard, iets wat voor de meeste nummers op het album geldt. Het klinkt verrekte vet, er wordt prima gemusiceerd, de stem van Niklas Isfeldt is prima, maar de songs zijn nergens verrassend of vliegen nooit eens lekker uit de bocht. Beste nummers zijn de wat zwaardere nummers zoals ‘In The Fires Of The Sun’, gezegend met een lekkere vette riff en het redelijk afwisselende titelnummer waarin een paar leuke solo’s te horen zijn.
Dream Evil’s vijfde album is niet één om van wakker te liggen, maar voldoet in het subgenre aan alle verwachtingen. Voor afwijkende maatsoorten of verrassende wendingen hoef je niet bij de vijf Zweden aan te kloppen. De band lijkt voornamelijk een mooie uitlaatklep voor de veelgevraagde producer. Dat pleziertje is hem van harte gegund.
Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORWarriORMuziek verbroedert, het klinkt als een cliché maar afgaande op het verhaal...
Dark Fortress - Ylem Het Duitse Dark Fortress mag gerust productief worden genoemd. Nog geen...