2010-03-07
Elf jaar na het eerste album van Alkaline Trio, Goddamnit, released de band uit Illinois nu alweer de zevende full-length. Op This Addiction gaat de band terug naar de roots. De plaat staat vol met oprechte, straight forward en toegankelijke punkrock met een poppy inslag. Qua sound had This Addiction dan ook beter in de zomer kunnen worden uitgebracht. De gedachten dwalen af en toe af naar de tijd dat de punk-o-rama's dag en nacht hun rondjes draaiden. Hoewel ik de band regelmatig voorbij heb zien komen, heeft het nooit mijn interesse kunnen wekken. Na This Addiction weet ik nog steeds niet wat ik er van moet vinden.De plaat opent met de titeltrack. Lekker uptempo en de punkrockvibe druipt uit de speakers. Een persoonlijke tekst waarbij drugsverslaving als metafoor voor liefde wordt gebruikt. Een catchy song en de perfecte opening van deze plaat. 'Dine, Dine My Darling' is ook een heerlijke zomerse punkrock track en een knipoog naar de Misfits. Weinig verrassingen, maar het luistert daardoor wel lekker weg. Dat geldt ook voor 'Dead On The Floor' en eigenlijk überhaupt voor de eerste tracks van de plaat.
De bandleden hebben zich laten inspireren door persoonlijke ervaringen en gebeurtenissen. Weinig verrassends dus, maar de teksten zitten prima in elkaar. Zanger Matt Skiba brengt het aardig en zijn aangename stem verhult het gebrek aan echte inhoud. De band heeft bij één song een sprong gewaagd en een politiek getinte tekst geschreven. 'The American Scream' is gebaseerd op de zelfmoord van een Amerikaanse soldaat nadat hij terug kwam uit Afghanistan. De band brengt de boodschap een stuk subtieler dan veel andere bands. Goede track.
Naarmate de plaat vordert, komt de sleur er in. Het lijkt een gebrek aan creativiteit. Hoewel bij dit genre het ontbreken van verrassingen geen minpunt hoeft te zijn, is dat het in dit geval wel. De songs missen de kracht om dit minpunt op te vangen. De simpliciteit van de songs en het feit dat het tempo van de nummers omlaag gaat, zorgen ervoor dat de plaat wat saai wordt. De overtuiging mist en de energie die de band de eerste paar nummers overbrengt, lijkt te zijn weg gevloeid. De punk is uit de punkrock. De nummers op zich klinken prima, maar prima is niet goed genoeg. Wat overblijft is een enorm ‘net niet’ gevoel. De poppunk en poprock liefhebbers die een wegluister plaat willen horen, kunnen deze plaat blind aanschaffen. Degene die wat meer diepgang zoekt, kan This Addiction beter laten liggen.
Asaf Avidan & the Mojos - The ReckoningIn thuisland Israël is Asaf Avidan een waar fenomeen. Niet onbegrijpelijk,...
Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORWarriOR Muziek verbroedert, het klinkt als een cliché maar afgaande op het verhaal...