Deze belofte lijkt op het eerste gezicht met nummers als ‘The more I look at you’ en ‘Ya dig’ ook makkelijk ingelost te worden. Het zijn met name de sterke gastbijdrages van Jose James die deze nummers omhoog trekken. Door het zomerse geluid dat Jose brengt worden de jeuzelende nummers van Timo omgebouwd tot gezellige, zomerse feelgood nummers.
De gastbijdrage van Jose James, die helaas tot twee nummers beperkt blijft, geeft meteen ook de zwakte van de rest van de nummers weer. Nummers als ‘Feeling Rosetta’ klinken zeker niet slecht, maar blijven toch hoofdzakelijk tot het niveau van pingel jazz beperkt. Niet vervelend als je in de kroeg zit en het op de achtergrond zachtjes gespeeld wordt. Het is ook zeker geen vervelende muziek als je in de hotellobby zit te wachten op de bus die vertrekt, maar het is niet de moeite waard om een cd voor aan te schaffen.
Round Two is een plaat die met veel plezier en passie ingespeeld is. Uiteindelijk klinkt de cd als een stel jazz vrienden die op een middag een plaat in elkaar gezet hebben. Hierdoor blijkt geen enkel nummer, op de gastbijdrages van Jose James na, krachtig genoeg om de plaat boven het gehalte van een gezellige achtergrondplaat uit te tillen.
Marshall Crenshaw - JaggedlandAls je als artiest kan bogen op een carrière van maar liefst 25 jaar, dan kun...
Sir Ian - Apathology Bart Hoevenaars, die u kunt kennen van het Rotterdamse Mono en Fuck The...