The Colossus is uiteindelijk zo’n plaat geworden waarbij de producer duidelijk niet meer weet wat hij met zichzelf aanmoet. Het ene moment horen we soul en funk, om opgevolgd te worden door hele elektronische en naar rock neigende nummers. Verspreid over deze tracks horen we een verlangen naar de hiphop die hier en daar net om de hoek komt kijken. The Colossus een oprechte hiphop plaat noemen zou echter te veel van het goede zijn, op één track na zijn de hiphop invloeden alleen aanwezig voor de fanatieke luisteraars.
De eerste single ‘Let There Be Horns’ stemt zeker optimistisch. De verrassende ritmes maken de gehele track tot een swingend geheel in de lijn met de klassiekers als de originele versie van ‘Apache’. Helaas wordt dit lekkere begin opgevolgd met het zeikerige ‘Games You Can Win’. De toevoeging van een gastzanger kan gemakkelijk positief uitwerken, maar op dit nummer is deze opzet jammerlijk gefaald. Het enige wat er rest is een nummer zonder tempo, zonder sfeer en een ontzettend zeikerig refrein.
Na een handjevol nietszeggende nummers wordt het eerste echte hoogtepunt met ‘A Son’s Cycle’ behaald. Het nummer is de eerste echte hiphop productie en bevat met gastartiesten The Catalyst, Illogic en NP een welkome afwisseling tussen het instrumentale en pop-achtige geheel.
Met The Colossus wist RJD2 duidelijk niet meer welke kant hij precies op wil met zijn stijl. Pop tracks worden opgevolgd met rock en hiphop nummers, hierdoor wordt je als luisteraar nergens meegenomen op de reis die je moet beleven met zo’n instrumentale cd. Tel nog bij op dat geen enkel nummer echt boven de rest uitspringt en je hebt met The Colossus een cd in handen die als water langs je heen glijd.
Tom McRae - The Alphabet Of HurricanesZijn naamloze debuut in 2000 was er eentje om van te dromen. Prachtige,...
Erik Larsen - De Leegte van mijn Ziel “Het gevoel wanneer je te horen krijgt dat je ongeneeslijk ziek bent” . Zo...