2010-02-13
Het woord Supergroep roept vaak uiteenlopende reacties op. Zo zijn er mensen die dolgelukkig worden wanneer een verzameling grote namen een nieuwe band vormen. Voor anderen is het vaak een bron van ergernis wanneer de groten der aarde zonodig moeten gaan samenwerken. Helaas is het resultaat meestal nooit zo goed als de som der delen, want eerlijk is eerlijk, met elf Robin van Persies wordt Nederland ook geen wereldkampioen. Desondanks werden we in 2009 met bands als Them Crooked Vultures en Chickenfoot ook weer ‘getrakteerd’ op een paar supergroepen. Alle opgeklopte publiciteit ten spijt, viel het resultaat ook nu weer enigszins tegen.Dat ook in de blackmetalwereld het fenomeen regelmatig de kop opsteekt mag dan ook geen verrassing heten. Dit maal gaat het om Ov HELL, een Noorse band die het resultaat is van een samenwerking van Shagrath (Dimmu Borgir) en King Ov Hell (Gorgoroth, God Seed). Nadat bassist King ov Hell en bandmaat Gaahl uit Gorgoroth stapten, om vervolgens de rechten voor die bandnaam kwijt te raken, besloten ze samen onder de naam God Seed door te gaan. Omdat Gaahl zich al snel daarna voor onbepaalde tijd terugtrok uit de muziek, startte King ov Hell dit nieuwe project op. Het tastbare resultaat van de samenwerking met Shagrath is dan nu een feit en heet The Underworld Regime. Op de plaat wordt verder meegewerkt door Frost (Satyricon), Ice Dale (Enslaved, Audrey Horne) en Teloch (Godseed, 1349).
Het nog geen veertig minuten durende album bevat acht nummers in een stijl die je van de heren mag verwachten. Het geheel klinkt als een wat minder hectische versie van Gorgoroth of, zo je wilt, een wat ruwere versie van Dimmu Borgir. Je kunt er dan ook niet omheen dat de stem van Shagrath een groot stempel op de muziek drukt, waardoor Dimmu Borgir fans dit album blind kunnen kopen. De vlotte blackmetal van de heren zit sterk in elkaar en wordt met behulp van een aantal overdonderende riffs overtuigend gebracht. Keyboards, zoals bij Dimmu Borgir, worden bijna niet gebruikt, hoewel hier en daar wat voorspelbare samples zijn te horen van brandende kerken, huilende vrouwen, wolven en wat Gregoriaans gezang. Openingsnummer ‘Devil’s Harlot’ is vrij traag en bevat een riff die is geënt op ‘Seasons In The Abyss’ van Slayer. ‘Post Modern Sadist’ en ‘Invoker’, met veelvuldig ratelende blastbeats, zijn de songs die de meeste referenties richting Gorgoroth in zich hebben. De andere songs zitten wat meer in de Dimmu Borgir hoek, maar vormen wel met de overige nummers een geheel. In nummers als ‘Acts Of Sin’ en ‘Hill Norge’zijn wat meet traditionele heavy metal invloeden te horen en gaat de muziek enigszins de Immortal kant op.
Het antwoord op de vraag of deze groep nou zo veel beter is dan de afzonderlijke bands van de leden is een volmondig nee. Wel is er op routine een prima album in elkaar gezet dat kwalitatief de vergelijking met het beste werk van Dimmu Borgir, Gorgoroth en Satyricon moeiteloos doorstaat. Daarmee is de missie van de heren geslaagd.
Spoelstra - The Almighty InternetDe wereld is nog lang niet klaar voor Spoelstra en zijn The Almighty...
Aspera - Ripples Soms komt er een album uit dat vriend en vijand weet te verbazen. Ripples...