2010-04-13
Als je krautrock in een hoekje drijft, dan maakt het rare sprongen. Dat is wat Anton Alfred Newcombe moet denken als hij een plaat opneemt. Want bij hem springt de muziek alle kanten op. De basis is echter wel heel simpel, een verzameling aan invloeden uit de jaren ’80 underground en indie in een geheel modern jasje. Hoofdmoot van de verdere invulling door een immer wisselend keur aan muzikanten is een combinatie van absurditeit, afwisseling en dansbaarheid. Op The Brian Jones Massacre wil en kun je namelijk niet stil blijven zitten. Simpel deze plaat betitelen als een van de velen die nu in een golf van shoegaze- en waverevival het muzieklandschap overspoelt, is wat eenvoudig. Dit vooral om dat de band uit San Fransisco al in 1990 is opgericht en daarmee bijna een reliek is uit de nu herboren muziekstroming. Maar dankzij deze revival en het enthousiasme waarmee deze wordt ontvangen, zou Newcombe weleens voet aan de grond kunnen krijgen bij een breder publiek dan zijn al bestaande trouwe aanhang. Vooral ook de liefhebbers van de meer experimentele kant van de nu-gaze, zoals te vinden bij Serena-Maneesh zullen zich in Who Killed sgt. Pepper ook erg thuis vinden. Maar ook iedereen die vorig jaar de meer popgeoriënteerde The Big Pink heeft omarmd, zal zich met liefde kunnen werpen op de repetitieve drums, noisie gitaren in galmende grotten en zang door echo- en loopmachines van Newcombe en kornuiten.
Who Killed sgt. Pepper is wellicht niet de meest toegankelijke plaat van het moment, maar mits de tijd gegeven en de herhaalde beluistering zeker eentje die de tand des tijds kan doorstaan. Eentje die eerlijk, puur en misschien een beetje over de top klinkt, en daardoor geen plaat voor de gemakzuchtige en luie luisteraars onder ons.
Barren Earth - Curse of the Red RiverEr zijn zo van die debuutplaten waarmee een band direct op de kaart wordt...
Rage Against The Machine - Rage Against the Machine Rage Against The Machine kwam tijdens de kerst vorig jaar weer in het...