2010-03-05
Er zijn zo van die debuutplaten waarmee een band direct op de kaart wordt gezet. Na eenmaal beluisteren weet je dat er topkwaliteit geleverd wordt en dat er een grote toekomst voor de band in kwestie is weggelegd. Het gaat hierbij om Barren Earth, uit het koude Finland. De band is in 2007 opgericht door Olli Pekka-Laine, die vooral bekendheid verwierf als bassist van Amorphis. Nadat het zestal compleet was, werd begonnen met het schrijven van materiaal. Dat de band hierbij niet over één nacht ijs gaat blijkt wel uit het feit dat het debuut Curse Of The Red River pas een kleine drie jaar later in de winkels ligt.Zelf noemt men de muziek progressieve death metal. Kenners denken dan gelijk aan Opeth, en inderdaad is de Zweedse band een hoorbare invloed die bijna de hele plaat domineert. Behalve raakvlakken met Opeth is het duidelijk te horen dat er een lid van Amorphis in de gelederen zit. Vooral de cleane koortjes hebben een hoog Amorphis gehalte. Het geluid is vet en gelaagd, wat het werk is van Dan Swanö die de muziek van de band met een perfecte mix naar en hoge plan tilt.
De slepende opener ‘Curse Of The Red River’ zou zomaar op elk Opeth album passen. Daarbij vertoont de ruige grunt van Mikko Kotamäki veel gelijkenissen met die van Mikael Akerfeldt. Het refrein klinkt dan wel weer heel erg als Amorphis. Na een minuut of vijfenhalf volgt dan een akoestisch stukje folk, compleet met fluit. Met dit nummer is de toon voor het hele album gezet. Vette riffs, koortjes, en folky intermezzo’s vliegen je links en rechts om de oren. Ondanks dat blijft de plaat toch verrassend coherent klinken. ‘Our Twilight’ dat eerder al op EP verscheen is een tandje sneller dan de opener, met een toegankelijke riff en een mooie gitaarsolo. ‘Flicker’ begint ruig maar heeft ook de bekende akoestische stukjes die door de jaren heen het handelsmerk van Opeth zijn geworden. Dit trucje komt overigens in bijna elk nummer wel even langs, maar is zeker niet storend omdat het zo verrekte mooi klinkt. Ook zijn regelmatig de overbekende vintage toetsengeluiden te horen die we ook maar al te goed herkennen. Mooi zijn de tegenstellingen in ‘The Leer’, waarin een superruig couplet wordt gevolgd door een bijna lieflijk refrein. In afsluiter ‘Deserted Morrows’ probeert de band dan nog even in somberheid Tiamat naar de kroon te steken. En zelfs dat gaat ze heel goed af.
Muzikaal gezien is het product perfect, maar daarbij doet de band wel erg zijn best het grote voorbeeld te kopiëren. Dat het uiteindelijk een album oplevert zonder één zwak moment ligt vooral aan de kwaliteit van de muzikanten. Voor liefhebbers van Opeth en aanverwante bands is dit zonder meer verplichte kost.
Fireworks - All I Have to Offer is my own Confusion Fireworks is een vijf mans formatie uit Detroit, Michigan. De band begon...
The Brian Jonestown Massacre - Who Killed Sgt. Pepper? Als je krautrock in een hoekje drijft, dan maakt het rare sprongen. Dat is...