Buiten een duidelijk spelplezier en instrument beheersing wordt hier weinig nieuws aan toegevoegd. Spelplezier en techniek maken een plaat niet meteen goed. Met het succes van eerder genoemde bands, maar ook bijvoorbeeld The Libertines zijn er veel kopieerbandjes ontstaan, allemaal van minder allooi. En ondanks de techniek die The Sidekicks net boven het gemiddelde schoolbandje uittilt, bevindt het zich nu toch echt in de golf die “klinkt als”.
Wat echter het minste aan deze ep is, is niet de band zelf maar het budget voor de opnames. Waarom een vier track ep moet klinken alsof hij is opgenomen op een fourtrackrecorder uit de vorige eeuw, is mij een raadsel. Het geluid is het beste te vergelijken met een schippersbeschuit, zo droog. Hierin komen de op zich aardige nummers helemaal niet tot hun recht, iets wat live gelukkig anders is.
Wellicht was het beter geweest als de heren nog wat meer van het zeer inspirerende Osse water hadden gedronken, nog wat vaker een show in De Groene Engel had gespeeld en dat geld in een betere productie met een meer eigen gezicht had gestopt. Nu is het een ep geworden die vooral het kunnen van de muzikanten toont en een belofte openbaart. Maar wel een belofte in de knop die nog behoorlijk wat pocon nodig heeft.
Lyenn - The Jollity of my Boon CompanionDe afgelopen twaalf maanden kregen we weer heel wat uitstekende tot ronduit...
Dark Tranquillity - We Are The Void Het Zweedse Dark Tranquility vierde onlangs haar 20-jarig bestaan met de...