2010-03-26
Berlijn, muzikaal en cultureel momenteel bekend als het epicentrum van de vernieuwing, is ook de woonplaats van Samavayo. Dit viertal heeft echter vrij weinig van doen met de electrogolf uit de Duitse hoofdstad, mocht je niet beter weten dan zou je denken dat het een van de vele Amerikaanse powerpopbands was in de slipstream van Kings Of Leon en Foo Fighters.Helaas reflecteert niets van de culturele spanning gaande in Berlijn in de muziek van het kwartet. Aardige pop, met aardige refreintjes en aardige hoekjes, maar vrijwel allemaal inwisselbaar. Inwisselbaar hoewel er zeker is geprobeerd om er een eigen draai aan te geven. Vooral de invloed van wereldmuziek die in een aantal nummers terugkomt, maakt de plat meer dan een onderzetter.
Vooral in ‘Teheran Girl’ stijgt de band boven zichzelf – de middelmaat – uit, door de inbreng van Arabisch klinkende gitaarloopjes en ritmiek. Uiteraard gezien de titel zeer gepast bij dit nummer, maar andere hadden dit soort variaties op verder geheel uitgekauwde schema’s ook wel kunnen gebruiken.
Nu bewijst One Million Things vooral dat Samavayo muzikaal ambachtslieden zijn, die gezet en gedegen liedjes kunnen schrijven. Maar dat wel in pastelkleuren, zonder echt te knallen. Net als punkgrunge formatie Local H midjaren ’90 net geen Nirvana was (maar wel heel goed) en hardrockband The Almighty nooit wist te overtuigen als punkrockband, is Samavayo net geen Kings Of Leon. Wel goed, maar niet de overtuiging. En laten we wel wezen, compromis is voor de politiek, net niet wat we wilden voor de dagelijkse gang van zaken, in de rock ‘n’ roll willen we totale overgave en overtuiging. En helaas hebben we dat net niet bij deze Duitsers.
Year Long Disaster - Black Magic: All Mysteries RevealedEen kleine drie jaar na het goed ontvangen titelloze debuut komt Year Long...
No Shame - Ironing Day Wanneer je in de binnenlanden van Finland opgroeit, kan het zomaar gebeuren...