2010-03-31
De beste manier om te ontdekken of je ergens toe in staat bent, is om het maar gewoon te proberen. Dat dacht ook de Amerikaan Chris Olley. Helemaal nieuw aan het front is Olley namelijk niet. Hij speelde eerder in de band Six.byseven, maar A Streetcar Named Disaster is wel zijn debuut als solo-artiest. Waar Olley voorheen experimentele muziek creëerde, moeten we zijn solo-debuut plaatsen in de folk-categorie. Misschien staat hij om die reden dan ook met een akoestische gitaar op de albumhoes afgebeeld. Ondanks dat de twaalf nummers grotendeels in hotelkamers, kelders en in andere ruimtes zijn opgenomen, klinkt de muziek direct vertrouwd en authentiek. ‘Flying’ klinkt zelfs een beetje als een Rick Rubin creatie. ‘Pissing’ is ondanks de titel echter een veel luchtiger, bijna zomers nummer. Helaas verzandt Olley vervolgens in een aantal tracks zonder kop en staart, waarbij ‘Sleepwalking’ het enige lichtpuntje is.
Olley is eigenlijk op zijn best als hij zichzelf niet teveel op de hals haalt, temeer omdat hij niet zo’n getalenteerde zanger is. Met een eenvoudigere aankleding van de arrangementen zou het eindresultaat namelijk al veel beter zijn. Nu blijft A Streetcar Named Distaster vooral een redelijk begin.
Kenai - Hail the EscapistEmocore, je zou anno 2010 bijna vergeten dat dit genre nog bestaat. Emocore...
Hazy Malaze - Connections Southern bluesrock, bestaat dat nog? Jazeker. Neil Casals, die normaliter in...