2010-04-10
Emocore, je zou anno 2010 bijna vergeten dat dit genre nog bestaat. Emocore is een scene die ongeveer in de jaren 2006/2007 zijn hoogtepunt kende en een hoop trouwe volgers had. Heel af en toe komt er in dit genre nog een plaat uit. Kenai’s Hail To The Escapist is zo’n album, al wordt het door het label wel heel veilig omschreven als ‘Rock’. Zelf omschrijft de band zichzelf als een post-hardcore band die zich heeft ontwikkelt tot “Post-hardcore dat zich gemengd heeft met pop-punk en melodische bogen”. Vroeger durfde men dat nog gewoon emocore te noemen en zo is de cirkel weer rond. Tot zo ver genoeg over etiketten en hokjes. Hail To The Escapist is het debuutalbum (na het uitbrengen van meerdere EP’s) van dit zestal uit het Engelse Essex en het is nog lang geen slecht debuut ook. Oke, gezegd moet worden dat Kenai niet vernieuwend is. Is dat erg? Die vraag zal waarschijnlijk met ‘nee’ beantwoord worden door een massa van gillende pubermeisjes en dito jongens.
Kenai opent sterk met ‘They Survived, Only To Consume Each Other’ en ‘Hostages’. Songs die inderdaad zijn te benoemen als zowel post-hardcore en pop-punk met een melodisch randje. Screams, cleane zang, technische gitaarloopjes en zowaar een breakdown horen we terug in deze nummers. Het zou een mooie eerste stap zijn naar uiteindelijk bands als As I Lay dying. Daar waar er nog geen directe vergelijking mogelijk is tussen deze twee bands. Met ‘Let Go’ wordt dan weer de lijn opgezocht met All Time Low en New Found Glory. ‘Manhattan’ klinkt op zijn beurt dan weer als Story of Year. Kortom, vergelijkingsmateriaal genoeg.
Echter, dankzij al deze uiteenlopende bands, klinkt Kenai alles bevalve veelzijdig. Hail To The Escapist klinkt zelfs vrij eentonig. Het beste nummer op deze CD ‘Everything We Had, We Gave’ horen we ook pas als laatst op dit album. We horen dit nummer na het akoestische ‘Brothers, To Arms’, waar het cliché vanaf druipt. Je hoort er namelijk niet bij als je geen akoestisch nummer (als laatste of een-na-laatste track) op je album hebt staan.
Kenai zou ik niet willen omschrijven als een band om snel te vergeten. Hail To The Escapist is namelijk een aardig album, maar ook niet veel meer dan dat. Hail To The Escapist is ook geen album waarvoor je direct naar de winkel moet rennen, daar is het veel te eentonig voor.
Gandhi's Revenge - Geen IdWanneer men praat over een bloeiende muziek scene is Almere zo ongeveer de...
Chris Olley - A Streetcar Named Disaster De beste manier om te ontdekken of je ergens toe in staat bent, is om het...