Volgens Watkins is dit album hun hardste en meest eerlijke plaat tot nu toe. Dat wordt meteen duidelijk bij het inzetten van het eerste nummer ‘If It Wasn’t For Hate, We’d Be Dead By Now’. Watkins klinkt tijdens de eerste zinnen namelijk meer als Marilyn Manson dan als zichzelf. Voor de fans van het enigszins poppy vorige album zal het een flinke schok geweest zijn. Dat de plaat inderdaad een ruiger randje heeft blijkt ook uit de eerste single ‘It’s Not The End Of The World, But I Can See It From Here’, die al in augustus 2009 in Engeland uitkwam. Het blijft catchy muziek, maar de gitaren zijn duidelijker aanwezig en dat klinkt helemaal prima! Echt screamo op punksnelheid wordt het bij ‘Dstryr/Dstryr’ en ‘Next Stop, Atro City’. Deze laatste werd in 2007 al live gespeeld, heerlijk nummer!
Op de tweede helft van het album komt de oude stijl wat meer naar boven. Zoals we van Lostprophets gewent zijn hebben sommige nummers een hoog meezinggehalte. Wellicht om de fans van het eerdere werk niet helemaal af te schrikken. De combinatie van harde en wat melodieuzere nummers is prima, hopelijk is het hardere materiaal een vooraankondiging voor een heel album in die stijl.
The Q4 - Sound SurroundingsIk hoef het niet onder stoelen of banken te steken; het debuutalbum van Arts...
Borknagar - Universal Borknagar is een in 1994 door de Noorse gitarist Øystein Brun opgerichte...