2010-03-11
Het besluit van Jon Oliva staat vast: Savatage bestaat officieel niet meer. De in 1978 onder de naam Avatar opgerichte band werd nog slechts op papier in leven gehouden. Het laatste album kwam al weer negen jaar geleden uit en daarbij had Oliva het veel te druk met zijn band John Oliva’s Pain en het succesvolle Trans-Siberian Orchestra. Dat Jon Oliva’s Pain muzikaal gezien een voortzetting is van Savatage verzacht voor veel fans de pijn.Als afscheid is dan nu een verzamelwerk uitgekomen met als titel Still The Orchestra Plays, Greatest Hits volume 1 & 2. Het dubbelalbum bevat in chronologische volgorde twintig van de beste songs, plus drie wat overbodige akoestische tracks. De nadruk ligt vooral op de meest succesvolle periode die loopt vanaf 1993 tot de laatste plaat uit 2001. Gek genoeg zijn van de eerste vier platen slechts één regulier nummer (opener ‘Power Of The Night’) en een akoestische bonustrack aanwezig. Weliswaar klonk Savatage in de beginperiode harder en simpeler dan in de latere succesperiode, het blijft toch enigszins vreemd dat die periode nagenoeg wordt genegeerd. Van de albums daarna komen meestal twee of drie nummers per album langs. Na de genoemde opener hoor je achtereenvolgens de orkestrale metal van het sublieme Hall Of The Mountain King, de hitgevoelige powerballads van Gutter Ballet en drie songs van het meesterwerk Streets die nog moeiteloos de tand des tijds hebben doorstaan.
Vanaf 1993 deed Oliva een stapje terug en werd de microfoon overgenomen door Zachary Stevens, al bleef de grote baas op de achtergrond alles regelen. Van de vier platen met Stevens valt op dat vooral het slepende ‘Edge Of Thorns’ van het gelijknamige album een briljant nummer is. Het blijkt tevens het laatste album met Criss Oliva, medeoprichter en broer van Jon. De gitarist verloor eind 1993 het leven bij een auto-ongeluk. De ziel lijkt dan enigszins uit de groep verdwenen. Savatage is dan nog slechts de band van Jon Oliva en wordt geleidelijk een duiventil. Wel levert Savatage nog enkele goede platen af zoals Dead Winter Dead. Hiervan staan de ballad ‘One Child’ en het knoestige ‘I Am’ op deze compilatie. Het album blijkt later de opmaat voor het uiterst succesvolle Trans- Siberian Orchestra project. Hierna volgen nog twee studioalbums onder de bekende naam. Dat van het laatste prima album Poets And Madmen slechts één nummer te vinden is, is een beetje een tegenvaller. Gelukkig is wel voor het tien minuten durende prachtige epos ‘Morphine Child’ gekozen.
De zwanenzang van Savatage in de vorm van deze dubbele verzamelaar is voor de echte fans overbodig, maar voor mensen die willen weten waar deze legendarische band voor staat is dit een mooie bloemlezing. Natuurlijk is het altijd lastig een keuze te maken uit twaalf studioalbums en is de voorkeur voor de meest succesvolle nummers wel te begrijpen.
Freek de Jonge - Van A naar Z “Niemand kan nog om mij lachen” zingt Freek de Jonge vrolijk op zijn...
Accrasicauda - Only The Dead See The End Of The War Voor wie de dvd Heavy Metal In Baghdad heeft gezien is Acrassicauda geen...