De twee singles zijn een goede voorbode voor de rest van het album. De hele cd ademt de sfeer van de jaren ’40 en ’50 uit en doet op het eerste gehoor denken aan Back To Black van Amy Winehouse. Maar daar waar Amy Winehouse het rauwe wist te bewaren en beleving en verdriet in haar nummers wist te leggen is Caro wellicht teveel geschoold. Alle nummers zijn perfect afgemixt en kloppen tot in de details. Lekker om te luisteren, het ligt allemaal heerlijk in het gehoor en dat verklaart ook die grote hits. Maar voor de lange duur is het wat lastiger. De jazzy sfeer die de cd oproept is die van een louche nachtclub gecombineerd met een vleugje James Bond. En net als in de James Bond films wordt het op deze cd nergens verrassend. De opbouw van alle Bond films is hetzelfde, niets mis mee, het is heerlijk vermaak. Een goede Bond film bevat enkele zekere elementen waar de producers elke keer weer zorg voor dragen, zozeer zelfs dat je bijna zelf een scenario kan bedenken en de film kan maken. Precies hetzelfde kan van deze cd gezegd worden; het is een uitermate goed product en een miskoop is het zeerzeker niet, maar door de voorspelbaarheid kan de houdbaarheid wat beperkt zijn. Alle nummers hebben dezelfde sfeer en het geheel ging bij mij niet binnen enkele draaibeurten, maar zelfs voor het einde van de cd al vervelen. Daartegenover staat dan ook wel weer het gegeven dat ik me elk jaar voorneem om toch maar eens de stap te nemen om de gehele Bond collectie aan te schaffen.
Alesana - The EmptinessHet zeshoofdig screamo ensemble Alesana heeft na twee jaar haar derde...
High On Fire - Snakes for the Divine Twee en een half jaar na de release van Death Is Just The Communion brengt...