2010-03-21
Wat een heerlijk apocalyptische titel, Memoirs At The End Of The World. Het is de titel van het derde album van The Postmarks, een gezelschap uit Florida. In hun thuisland kregen zij voor al hun releases meer dan prima kritieken van toonaangevende media als Rolling Stone en Pitchfork. Het doorstoten naar de hogere divisies van de indiepop is ze echter tot nu toe helaas nog niet gelukt.De muziek van The Postmarks zit ook op dit derde album knap in elkaar, en levert bij iedere luisterbeurt een nieuwe favoriet op. De vaak behoorlijk georkestreerde pop ademt nostalgie, en roept herinneringen op aan filmmuziek uit de jaren ‘60/’70. Waar moet je dan aan denken? Licht bombastische songs met veel strijkers, in combinatie met de dromerige, ijle zang van zangeres Tim Yehezkely. Namen die bij beluistering te binnen schieten zijn Hooverphonic (met name de latere Hooverphonic), Belle and Sebastian (het naïef dromerige), Air (het filmische) en Richard Hawley (het orkestrale). Met een flinke saus van een componist als Burt Bacharach, vanwege diens orkestrale invulling van veel van zijn eigen composities.
Door die orkestrale invulling balanceert The Postmarks regelmatig gevaarlijk op het randje tussen kitsch en kunst. Maar het knappe van de band is, dat de balans eigenlijk nooit naar de verkeerde kant uitslaat. Luister bijvoorbeeld eens naar opener ‘No One Said This Would Be Easy’. Deze opent enorm theatraal, maar dit wordt vervolgens prachtig gedoseerd en alleen functioneel ingezet, waardoor de zang in de coupletten alle ruimte houdt en niet verdrinkt in het geheel. En in het daaropvolgende ‘Lucky Charm’ versterkt de orkestrale invulling het heerlijk aanstekelijke en tegelijkertijd naïeve karakter van het liedje des te meer. Bij deze song lijkt het alsof Belle and Sebastian stiekem hebben meegekeken toen deze geschreven werd. En zo vult de band de filmische songs in met drama, melancholie, dromerigheid of levenslust. Het is maar net waar het liedje om vraagt. De band varieert trouwens ook behoorlijk in de lengte van haar songs. Zowel miniatuurtjes van één minuut als mini soundtracks van zes minuten, The Postmarks kan met beide prima uit de voeten.
Memoirs At The End Of The World verdient het om door liefhebbers van bovengenoemde bands gehoord te worden. Het zou doodzonde zijn als het album ondersneeuwt tussen alle andere releases van dit voorjaar.
Various - WWE Raw, Greatest HitsWanneer sporters gaan zingen gaat het mis. Het advies luidt dan ook:...
The Big Four Quintet - Sanctified Het Belgisch-Nederlandse The Big Four Quintet is met Sanctified toe aan...