2010-03-22
Wanneer sporters gaan zingen gaat het mis. Het advies luidt dan ook: schoenmaker hou je bij je leest. De worstelaars van World Wrestling Entertainment, die wekelijks het publiek in Amerika vermaken, kun je amper sporters noemen. Het zijn stuk voor stuk testosteron bommen die graag willen laten horen dat zij behalve de clown uithangen ook nog kunnen zingen. Daarom zingen zij de nummers die hen bij binnenkomst begeleiden zelf in. Enige zelfoverschatting is de artiesten daarbij niet vreemd. De muziek is meestal opzwepend en bevat veel metal en rauwe hip hop elementen. De songs worden al jaren geschreven door ene James Alan Johnston. De gevechten zelf zijn één grote nepshow, maar het Amerikaanse publiek smult ervan. Ook in Nederland zijn er liefhebbers te vinden voor deze shows, maar over het algemeen doen wij dit soort circusacts met een glimlach af.Dat van alle shows nu dan ook de verzamelaar RAW, Greatest Hits, The Music is uitgekomen met daarop de “beste nummers” van de dames en heren worstelaars is dan ook geen verrassing. Je vraagt je af als dit het beste van alle jaren is, hoe dan in hemelsnaam de rest van de pakweg twintig albums moet klinken. Misschien dat dit soort muziek tijdens de opkomst van de artiesten leuk is als begeleiding, maar om naar dit te moeten luisteren zonder beeld is een ware hel. Het vergt heel wat zelfbeheersing om het schijfje niet halverwege uit je cd speler te halen en door midden te breken. Zoals al eerder gezegd bestaat de muziek uit grofweg metal en hiphop, maar dan van een ongehoord bedroevend niveau.
Deze draak van een schijf duurt een uur en herbergt negentien nummers van de worstel sterren. Enige lichtpuntjes zijn de redelijke grunge rock van Batista en Kane (niet de Nederlandse), de Motorhead rock van Evolution en de met jazzy elementen opgesierde rauwe hiphop van Rey Mysterio. De twee dames in het gezelschap, Trish Stratus en Melina, bekommeren zich waarschijnlijk meer om anabolen en siliconen dan om hun muzikaal talent. Voor de mensen die echt niet genoeg kunnen krijgen van dit hele nepgebeuren, is dit een hilarisch schijfje nepmuziek. Als muziekliefhebber kun je hier helemaal niets mee
50 Grams of Violence - 50 Grams of ViolenceHet Amersfoortse 50 Grams of Violence is geen death-metal band of een film...
The Postmarks - Memoirs at the end of the world Wat een heerlijk apocalyptische titel, Memoirs At The End Of The World . Het...