Vanaf het eerste moment komt de veelzijdigheid van Chris Joss zeer sterk naar voren. Chris springt van soulmuziek a la Booker T op ‘Kali flowers’ naar Indiase muziek op ‘Re-volt’, om vervolgens te eindigen met een funktrack a la George Clinton op ‘Mo lovin’. Zo zouden we nog wel een tijdje door kunnen gaan, want het lijkt bijna wel alsof Chris Joss uit elke muziekstijl wel een element gehaald heeft om deze weer in Monomaniacs te plaatsen. Je begint je ook af te vragen of Chris daadwerkelijk elk instrument ingespeeld heeft. Als je namelijk in staat bent om alles te bespelen van de Indiase gitaar tot en met de blokfluit, saxofoon en piano aan toe dan verdien je niks anders dan credits.
Monomaniacs vol. 1 is alweer het zesde album van de producer. Het lijkt echter alsof de Fransman niks geleerd heeft van eerdere kritieken. Elke valkuil waar hij op vorige projecten inliep wordt wederom aangedaan. De instrumentale nummers zullen zeker werken met beeldmateriaal erbij, maar op plaat zijn ze simpelweg niet interessant genoeg. Wellicht is het een idee voor de multi-instrumentalist om voor een volgend project wat gastartiesten uit te nodigen in plaats van alles op eigen kracht willen doen.
Eerdere recensies van Chris Joss:
- 20-03-2009: Sticks.
White Light Parade - House Of CommonsDe Britse indie-rockers van White Light Parade bestaan nog maar een paar...
Doctor Flake - Minder Surprises Het deed wat treurig aan. Tivoli de Helling was nog maar gevuld met zo’n 30...