De heren maken metal die stevig geworteld is in de hardcore. De term metalcore komt dan al snel om de hoek kijken, maar is godzijdank niet de stijl die de band hanteert. Er moet meer gedacht worden aan Engelse versie van Machine Head wat vooral komt door de stem van zanger Luke Bell die veel weg heeft van de stem Rob Flynn. Doe er een snufje Pantera bij en je hebt het geluid van Panic Cell. Helaas is de band niet zo goed als de genoemde namen doen vermoeden. De eerste vier nummers hakken er stevig in maar doen weinig voor elkaar onder. Pas in het vijfde nummer ‘To Die For Love’ wordt er wat getemporiseerd. Het komt de muziek ten goede, de akkoorden klinken daardoor veel zwaarder en de band wint hierdoor aan zeggingskracht. ‘Jaded’ met akoestisch gitaar in het couplet is een wat vreemde eend in de bijt en lijkt wat misplaatst, maar blijkt wel een kei van een nummer. Mooi is het drumwerk in dit nummer. Ook ‘Down To The Next Time’ en ‘Black Juice’ vallen op door de rustige bruggetjes. Daarna wordt er tot het eind van het album stevig door gebeukt al kent ook ‘Forever’ en ‘To Die For Lust’ zijn rustige momenten.
Fire It Up is ondanks een wat doffe productie een heel aardig album, maar wat meer variatie aan het begin van het album had geen kwaad gekund. Doordat de tweede helft van het album het beste is krijgt de band het voordeel van de twijfel. En die valse start; even opletten in het vervolg jongens, want dit kan echt niet!
Jesse Malin - Love it to Life (met The St. Marks Social)Ineens was hij daar, Jesse Malin , zij aan zij met zijn held Bruce...
Steve Vai - Where The Other Wild Things Are Gitaargod Steve Vai zal bij iedere rock liefhebber bekend zijn. De man...