2010-03-30
Elke nieuwe cd van Peter Gabriel is bij voorbaat een bijzondere gebeurtenis, al was het alleen maar omdat er doorgaans een eeuwigheid duurt voordat er weer een volgende komt. Tussen de vorige twee volwaardige albums zat maar liefst tien jaar. Op het nieuwe album Scratch My Back hoefden de fans ‘slechts’ acht jaar geduld te hebben. En dan is het ook nog eens een heus coveralbum geworden. Is de inspiratie van de mysterieuze Brit opgedroogd? Nee, als vanzelfsprekend niet. Peter Gabriel is immers een artiest die niet voor één gat te vangen is. Sinds 1967, als medeoprichter van het legendarische Genesis, maar ook later als solo artiest, is Gabriel altijd een grote vernieuwer geweest, continu opzoek naar de grenzen. Zo ook in zijn benadering van een coveralbum.Een coveralbum valt of staat niet alleen met de selectie van de nummers, maar vooral met de invulling daarvan. Denk bijvoorbeeld aan de aanpak van Rick Rubin, die hiermee de carrière van Johnny Cash nieuw leven in blies. Ook Peter Gabriel heeft niet alleen een aantal oudjes afgestoft, maar ook een aantal meer recente nummers opnieuw onder de loep genomen. Zo passeren naast David Bowie, Neil Young en Lou Reed ook Elbow, Arcade Fire en Radiohead de revue. Wonder boven wonder heeft Gabriel van dit diverse materiaal een muzikaal zeer samenhangend geheel gesmeed, en daarin zit hem de sleutel van Scratch My Back; de georkestreerde arrangementen van de covers. Zo krijgen de nummers een volledig nieuwe dimensie, waardoor ze soms nog beter dan het origineel zijn.
Het eerste nummer is daarvan direct een goed voorbeeld. Het beroemde ‘Heroes’ van Bowie is ineens een slepend nummer geworden, waarbij Gabriel de tekst met breekbare stem van een meer passende lading voorziet. Dat geldt in nog sterkere mate voor ‘The Boy in the Bubble’ van Paul Simon. Lastiger wordt het echter om een nummer als ‘Mirrorball’ van Elbow te overtreffen, want niet alleen is dat nummer al rijkelijk voorzien van strijkers, maar daarnaast lijkt de stem van zanger Guy Garvey erg op die van Gabriel. Desalniettemin slaagt laatstgenoemde ook hier met vlag en wimpel door het nummer van een fraaie opbouw en soort grootsheid te voorzien. ‘Flume’ blinkt daarentegen weer uit in al zijn eenvoud.
Een andere opvallende keuze is die voor ‘My Body is a Cage’ van Arcade Fire. Ook hier is het hele arrangement overhoop gehaald, met een interessant eindresultaat. De bombast die op momenten de kop op steekt zal echter niet ieders smaakt zijn. Hoe Gabriel het nummer laat eindigen is daarentegen wel weer erg fraai. De meeste aandacht van de nietsvermoedende luisteraar zal echter uitgaan naar de uitvoering van ‘Street Spirit (Fade Out)’. Diezelfde luisteraar zal moeten vaststellen dat het nummer welhaast onherkenbaar geworden is. Verdwenen zijn de onrust en de stille woede en daarvoor in de plaats gekomen is een gevoel van berusting welhaast. Peter Gabriel laat daarmee in feite zien dat hij de arrangementen een andere taal kan laten spreken, een die de luisteraar op momenten raakt als nooit te voren.
Snoop Dogg - The West Coast Blueprint (25 Years of Priority Records)Het gangstarap label Priority Records bestaat 25 jaar en dat viert men met de...
Jesse Malin - Love it to Life (met The St. Marks Social) Ineens was hij daar, Jesse Malin , zij aan zij met zijn held Bruce...