2010-04-30
Toen ik in 2005 tijdens een uitzending van Duyster op Studio Brussel de eerste tonen van 65DaysOfStatic hoorde, knalde mijn hoofd uit elkaar. Een mix van gedreven postrock en elektronica die bij mij beelden opriep van een aanstormende Apocalyps. Nog tijdens de uitzending stuurde ik een mailtje naar mijn lokale platenpusher om er een voor mij te bestellen, en ook een voor de zaak. Dit zou hij verkopen, en veel. Met de cd een kleine week later in huis, stuurde ik hem meteen weer een mailtje om de rest ook maar te bestellen. Inmiddels is 65DaysOfStatic uitgegroeid tot een van de toonaangevende bands binnen de postrock. En de lijn die de Britten hebben ingezet op The Fall Of Math in 2004 wordt steeds verfijnder uitgewerkt en uitgebreid. We Were Exploding Anyway lijkt het album te zijn waar de afgelopen jaren naar toe is gewerkt. De bekende mix van elektronica en postrock is uit gegroeid tot wat haast een eigen genre mag gaan heten, post-dance. Deze nieuwe plaat is namelijk een dansplaat, en wat voor een.
‘Crash Tactics’, het tweede nummer van de plaat, is een heerlijke dancetrack. Het hint aan de vroege The Prodigy, gemangeld door een met mathematische precisie werkende postrockmachine. Dat ‘Dance, Dance, Dance’ precies is wat de titel omschrijft zal natuurlijk niemand verbazen. Maar de wijze waarop deze heren hier de chaostheorie weten om te zetten in een pompende dansvloerkraker die vanaf seconde één je in een Afrikaanse ritme opzweept om al de poriën vol te laten lopen met zweet. In overlevering van de beat. En dat alles met een voortdurende verrassing voor het oor.
Wel is de verrassing uit 2005 met One Time For All er een beetje af. De apocalyptische wolken die met die plaat de woonkamer in kwamen, hebben plaatsgemaakt voor een meer rave-achtig geluid. Eentje die nog steeds wel bij donkere tijden past, maar niet meer met die impact van de plaat die het hoofd deed exploderen. 65DaysOfStatic heeft in het verleden een standaard gezet, en is daarna aan het experimenteren geslagen. Meer en meer richting de dance, meer weg van de epische postrock.
Dit leidt niet tot minder werk, de band bewandelt paden die blijven verbazen. En dan is de verschuiving richting de dance niet eens de grootste verbazing op We Were Exploding Anyway. Die komt op conto van Robert Smith (ja, die, ja!) in ‘Come To Me’. Voor dit naar Underworld riekende postrockwerkje heeft de zanger van The Cure zijn vocalen geleend. Opjuttende acht minuten die gegarandeerd de beentjes in beweging krijgen.
Hoewel dit laatste ei van 65dos dus ver ligt van die tonen die het hart sneller deed kloppen op die ene zondagavond in 2005, pompt het nu braaf mee in hun hoge ritme. De band toont ballen door niet vast te houden aan de succesformule uit het verleden. Dat verdient al respect, en het resultaat nodigt uit tot mee raven tot diep in de nacht.
Dead Meadow - Three ThingsDat liveplaten zelden tot nooit werkelijk iets toevoegen aan het genre van...
Rolo Tomassi - Cosmology Wanneer we Cosmology vergelijken met Rolo Tomassi ’s debuutalbum...