Minco Eggersman - Hamden Recensie op Podiuminfo

2010-06-09 Als je de dertig passeert, komt er een moment dat je aan reflectie toe bent. Terugkijkend op de jongen die je was, vooruitkijkend op de man die je wilt worden. Welke dromen en idealen bevat de door de jaren heen lichter geworden rugzak nog, en welke daarvan zijn uitgekomen of gewoon met het voortschrijdend inzicht weggeworpen. Kortom tijd om jezelf de vraag te stellen of je dat bent geworden wat je wilde worden toen je zekerheden van de wereld kende en of je dat nog steeds wilt zijn of worden nu je de onzekerheden van de wereld kent. Dat moment van bezinning kende ondergetekende, en dat moment had ook Minco Eggersman.

Vooral bekend van At The Close Of Every Day en The Spirit That Guides Us is ME een uitlaatklep voor Eggersman’s andere driften. Zo was er het prachtige en desolate Ooit vorig jaar als soundtrack bij de gelijknamige film, voornamelijk met elektronica gefabriceerd. Op Hamden is de aanpak echter geheel anders. Eggersman kocht na een periode van een ziekte een nieuwe gitaar, trok naar Amerika om daar zijn intrek te nemen in een kerk als studio en ging aan de slag met andere muzikanten. ‘Levende’ instrumenten spelen hier dan ook de hoofdrol.

Zo opent de plaat met een prachtig aanzwellend kerkorgel, dat meteen een haast sacrale rust in het hart brengt, en is er veel ruimte voor de combinatie van de warme klanken van de gitaar en de volle galm van de kerk. ME deelt op verfijnde, maar ook zeer ingetogen wijze zijn bezieling in zijn bezinning met de luisteraar. En gezien de rust die Hamden vervolgens in de huiskamer brengt, kan het niet anders dan dat deze zoektocht in de twijfel van de dertiger Eggersman rust heeft gebracht. Ten minste, als deze muziek een spiegel van zijn psyche is.

Uit verschillende interviews en achtergrond verhalen rondom deze plaat blijkt dat de bezinning ME dichter tot God bracht, of anders tot God bracht. Maar nergens op de plaat verandert de ingetogen stem in een schreeuwerig predikant naarstig op zoek naar bekeerlingen. Hij is niet als David Eugene Edwards die als een bedreven dominee de massa tot God lijkt te willen roepen, maar meer is Hamden de registratie van de het eigen gebed tot de Heer, des avonds aan de houten keuken tafel. Slechts belicht door een wakkerende kaars, maar vooral alleen. Althans dat is het beeld dat dit wonderschonen werk bij de schrijver van deze monografie (een recensie is dit allang niet meer) opwekt. En beelden wekt deze plaat op, daar waar Ooit zeer functioneel de beelden van de film versterkte, hoeft hier niets eens een film bij gemaakt. De beelden vormen zich bij elke toon achter de gesloten ogen.

Verlichtend in het donkere geheel dat Hamden is, is Marieke Borger. De momenten dat haar stem in komt naast de haast prevelende stem van Eggersman gaat het geheel zweven, krijgt de muziek vleugels, wordt het leven licht, vederlicht. Sowieso het gehele muzikale pallet rond Eggersman op deze plaat geeft lucht, licht en een zekere gewichtsloosheid. In de toch al niet minieme carrière van de zanger/drummer/liedschrijver/labelman/etc/etc heeft met Hamden een voorlopig hoogtepunt in zijn muzikale levensloop neergezet.

De resumé van het leven brengt afsluiting, maar hoe verder naar het eind van de plaat ook hoop. Zeker als de plaat dan afsluit met alleen Borger in de hoofdrol, is het zeker dat de hemel een optie is. Dankzij Hamden lijk zelfs ik, zij het tijdelijk, mijn toegang tot het paradijs te hebben verkregen. Met rust in het hart druk ik nog eens op ‘afspelen’ en zak weg in bezinning.

Recensent:Tjeerd van Erve Artiest:Minco Eggersman Label:Munich Records