2010-05-14
Elf jaar lang is King Me al de knuffel van de Nederlandse muziekpers. De eigenwijze lofi van de band mag met elke cd op een warm onthaal van de pers rekenen. En zo zal het ook Them Brawlers vergaan. Want Michael Milo en kornuiten zijn er niet minder om geworden. Dwalend in de regionen waar Sparklehorse, Mercury Rev ten tijde van Lego My Ego/Yerself Is Steam, Souled American, Guided By Voices en – uiteraard, de naam moet genoemd als je je band King Me noemt – Palace Brothers ook rond hingen, komt King Me wederom met een sprankelende popplaat. Badend in de ruis en verwarrende bliepjes weliswaar, pop voor gevorderden. Tien nummers met een hoog hum-a-long gehalte, maar ook met een zekere weemoedigheid en melancholie.
King Me maakt noisepop, aanstekelijk liedjes die soms – zoals in 'Red Eyes' - refereren aan de surfpop van The Beach Boys maar dan gewassen in de surfnoise van Wavves. Andere momenten komt Cave of Oldham om de hoek kijken. Maar altijd in een even grijpende kleurzetting. Vreemde bliepjes, een doos aan strijkers, een blik blazers en geluiden die uit kinderspeelgoed lijken te komen, vormen de klei die om het skelet van de liedjes is gekneed.
Verrassend van begin tot einde, zelfs wanneer de band zich los laat in een bak hectische noise blijf je gegrepen. Milo toont zich wederom als een ambachtsman in liedjes en heeft zich weer weten te omringen met mensen met een even zo open visie op het popliedje. En daarmee is het resultaat opnieuw een pareltje, hopelijk deze keer in al haar glinstering niet alleen door de pers opgepikt en doodgeknuffeld.
Dalindèo - Soundtrack for the Sound Eye, feat. BajkaOver het algemeen krijgen we in Nederland alleen iets mee van de hardrock en...
Kivimetsän Druidi - Betrayal, Justice, Revenge Kivimetsän Druidi is na haar debuutplaat uit 2008 behoorlijk aan het touren...