Het album opent sterk met het catchy ‘He Gives, He Takes’. Het daaropvolgende ‘So Beautiful’ gaat daar met gemak nog eens overheen. Dit liedje zou zomaar eens een geheide hit kunnen worden, als het tenminste in de juiste handen zou belanden. Beide eerste tracks voldoen dus zeker aan een deel van de omschrijving uit de biografie: zeker dansbaar en sterke liedjes. Daarna wordt het album echter een beetje richtingloos, en lijkt de band te vaak op andere bands. ‘Push/pull’ is bijvoorbeeld op zich een fraai liedje, maar had zo van een band als Feeder kunnen zijn. Niet geheel ontoevallig ook een band die prima liedjes schrijft, maar die weinig echt eigens hebben.
Toch druipt het talent van Smokescreens af. Veel liedjes blijven al snel hangen, en zitten verdomd goed in elkaar. Een aantal liedjes zijn dan ook klaar voor airplay. Daar komt bij dat de productie van het album klinkt als een klok. Daarvoor had de band aan René de Vries (A Balladeer, This Beautiful Mess, At The Close Of Everyday) dan ook een goeie.
Gezien de genoemde ambities uit de biografie lost het album op een of andere manier de hoge verwachtingen toch net niet helemaal in. Daarvoor mist de band nog net teveel een eigen geluid, en zijn een groot deel van de liedjes nog iets te voorspelbaar. En dus niet zo spannend als de band zou moeten willen. Op 4 juli op Metropolis maar eens kijken hoe de band het er live vanaf brengt. Want dat moet zeker gezegd worden: het album maakt meer dan nieuwsgierig naar de live prestaties van Little Things That Kill.
Divided Multitude - Guardian Angel Divided Multitude is bij ondergetekende een totaal onbekende groep, terwijl...
Primer - Freak De band Primer zal bij velen geen belletje doen rinkelen. Het powerrock...