Wanneer je het derde album Guardian Angel van de Noren beluistert blijkt waarom de band nooit veel bekendheid heeft vergaard. Hoewel de invloeden van Pagan’s Mind er duimendik bovenop liggen haalt Divided Multitude lang niet het niveau van deze band. Pagan’s Mind moet het hebben van de avontuurlijke composities en expressieve zang, terwijl dit vijftal niet verder komt dan elf op elkaar lijkende nummers die voorzien zijn van matige, soms wat afgeknepen, zang van Sindre Antonsen. Elk nummer is op dezelfde manier opgebouwd, met fantasieloze riffs en dezelfde soort meebrul koortjes. Een paar nummers is het nog wel uit te houden, maar een heel album, wat ook nog eens zestig minuten duurt, is veel te veel van het goede. Soms zit er een leuk solootje of een prettig keyboard riedeltje tussen, en een nummer als ‘Promised Land’ ontstijgt net aan de middelmaat doordat er wat meer dynamiek inzit. Iets wat ook geldt voor ‘Pieces On The Floor’. Je moet tot het tiende nummer ‘Deeds Of Deception’ wachten eer je eens een memorabele riff hoort langskomen. Dit nummer is dan ook veruit het beste op dit album. Het afsluitende titelnummer en het tweede nummer ‘Nowhere To Hide’ zijn daarnaast nog wel enigszins genietbaar.
Dat we hier acht jaar op hebben moeten wachten maakt nog niet dat er een goed album uit is komen rollen. Hoe vaak je het album ook draait, nooit blijft er echt iets hangen. Het is middelmatigheid troef met deze derde plaat van Divided Multitude. Na dat lange uur ben je blij dat het er weer opzit.
Stigma - Concerto for the UndeadStigma was bij mij bekend als gitarist van de NYHC formatie Agnostic Front....
Little Things That Kill - Smokescreens De heren van Little Things That Kill maakten eerder faam onder de naam...