2010-06-07
Veertien jaar heeft Francis Rossi het niet nodig gevonden om nog een soloplaat uit te geven. Het leek bij een eenmalige exercitie te blijven en Status Quo was weer even genoeg. Maar daar zijn schijnbaar wat nummers op de plank blijven liggen of niet zo uitgevoerd zo als Rossi het graag had gezien. Reden dus om de eenzaamheid van de soloartiest weer op te zoeken.Wat echter deze tweede soloplaat vooral duidelijk maakt, is dat ze niet voor niets op de plank zijn blijven liggen bij Status Quo. Tien pogingen tot popliedjes, die nergens boeien of echt rocken. Voorspelbare riffs, een batterij die meer weg heeft van een galopperend paard en flauwe gitaarlicks. Een hele plaat vol met b materiaal waarbij Rossi het zelfs lukt om (een eigen) Status Quo nummer zo te coveren dat je normaal gesproken de band die dit zo uitvoert niet op je Gouden Huwelijksfeest uit zou willen nodigen. Tam, futloos, te standaard en haast inwisselbaar. Misschien had iemand Rossi moeten vertellen dat de rest van zijn band gelijk had in het afwijzen van deze nummers. Want dit is een treurige en geheel overbodige stempel op een toch prachtige carrière mèt Status Quo. Dit klinkt echter net iets te veel Quo, en veel te weinig status.
Men zegt dat een ezel zich geen twee keer stoot aan dezelfde steen, en inderdaad deze tweede poging wijkt fors af van de poging in 1996. Maar het blijft een steen, en de ezel stoot zich. En nu weer snel voor 14 jaar terug naar de band.
MOCT - Look at the Time M.O.C.T. is een nieuwe bluesformatie, bestaande uit vier van Nederlands’...
Nuff Said - Supernatural Ondanks dat de Amsterdams/Middelburgse band Nuff Said haar sporen inmiddels...