2010-04-20
De hoogtijdagen van Cypress Hill lagen vooral in het begin van de jaren ’90. Met de regelrechte klassiekers Black Sunday (1993) en Temples of Boom (1995) mag Cypress Hill met recht één van de belangrijkste pioneers van hiphop in z’n algeheel genoemd worden. Het vaste thema: Marihuana. Cypress Hill is, meer nog dan Snoop Dogg, dé ambassadeur van marihuana wereldwijd. Na deze hoogtijdagen leverde Cypress Hill nog heel wat albums af. De ‘stonede’ sound veranderde naar een soort cross-over tussen hiphop en rock.Na een stilte van zes jaar is Cypress Hill terug met een nieuw album, Rise Up. Het goede nieuws is bij voorbaat dat er dan weer een tour komt. Live tapt Cypress Hill nog heel nadrukkelijk uit het vaatje van de eerste albums, met hier en daar wat nieuwer materiaal. Een blik op Rise Up verraadt dat de cross-over tussen hiphop en rock gecontinueerd wordt. Tom Morello (Rage Against the Machine) doet twee nummers mee, rapper Mike Shinoda van Linkin Park zingt op ‘Carry me Away’ en System of a Down-gitarist Daron Malakian assisteert bij het nummer ‘Trouble Seeker’. Een tweede blik op Rise Up verraadt dat de liefde voor marihuana nog lang niet bekoeld is.
Het unieke geluid van Cypress Hill is toch vooral te denken aan het zeer herkenbare stemgeluid van rapper B-Real. B-Real is ook de overduidelijke frontman van de groep, maar compaan Sen Dog is duidelijk de betere rapper. ‘Rise Up’ is de eerste single van het album en neigt een stuk meer naar rock dan hiphop, dankzij het gitaarwerk van Tom Morello. De intro van ‘Pass the Dutch’ kennen we nog van ‘Hits From The Bong’, die geremixed werd door T-Ray op Unreleased & Revamped. En ‘Pass the Dutch’ toont de liefde voor marihuana eens te meer en zal ongetwijfeld live uitgevoerd worden en aanzetten tot overtreding van het rookverbod. Het middenstuk van Rise Up is het beste stuk, met ‘Bang Bang’ als hoogtepunt. Ook ‘K.U.S.H.’ en ‘Get ‘Em’ Up’ zijn goed. Allen Cypress Hill-only en dat geeft te denken. De samenwerkingen met Tom Morello zijn nog wel te pruimen, maar ‘Carry me Away’ met Mike Shinoda doet pijn aan de oren en ‘Take My Pain’ met Everlast is Cypress Hill- én Everlast-onwaardig. ‘Trouble Seeker’ met Damon Malakian is wel een hele aardige rocker, maar de gasten op Rise Up voegen over het algemeen –zeker gezien hun staat van dienst- eigenlijk erg weinig toe.
De vroege jaren ’90 zijn niet meer en dat geldt zeker ook voor Cypress Hill. En eigenlijk is dat een uitstekende keuze. Cypress Hill zou wellicht kwalitatief best nog een album á la Black Sunday of Temples of Boom kunnen maken, maar bij die albums overwint de nostalgie. Een geheel andere sound houdt de nostalgie naar die eerdere albums levend. Rise Up is een ándere Cypress Hill en levert daarmee geen klassieker af, maar scoort wel een ruime voldoende. En laat die samenwerkingen de volgende keer alstublieft achterwege.
Idlewild - The CollectionIn Schotland zijn ze één van de grootste rockbands en in het gehele Verenigd...
Laura Marling - I Speak Because I Can Laura Marling leverde drie jaar geleden met Alas I Cannot Swim een...