2010-08-13
Voor iedereen die zich ergert aan hapklare, rijkelijk met clichés versierde songteksten, moeten de albums van The Divine Comedy – en dat zijn er nu al tien – een verademing zijn. Elke song is een kort verhaal; de lyrics zijn spitsvondig en zo vol dubbele bodems en literaire en muzikale verwijzingen dat ondergetekende vermoedt nog vele jaren hard studeren nodig te hebben om ze allemaal te kunnen duiden. Dat is ook meteen het grootste wapen van Neil Hannon, de man achter The Divine Comedy: wie zijn werk niet waardeert, kan verweten worden niet over voldoende intellectuele capaciteiten te beschikken om het te begrijpen. Goed, dat laatste is wat kort-door-de-bocht. Voor Hannon draait heus niet alles om tekstuele escapades; hij is ook gewoon ontzettend goed in het schrijven van liedjes. Met zijn vorige veelgeprezen plaat The Duckworth Lewis Method, een conceptalbum over cricket – tja, je bent Brits of je bent het niet – werd hij zelfs genomineerd voor de prestigieuze Britse Ivor Novello Awards voor excellente songwriters. Maar nu is natuurlijk de grote vraag: haalt Bang Goes the Knighthood hetzelfde niveau? Voor het beantwoorden van die vraag beginne men bij het begin – al is het maar omdat het album licht pompeus wordt omschreven als een ”romanervaring”, met een begin, een midden en een einde.
‘Down in the Street Below’ legt de lat meteen vrij hoog, met mooie arrangementen, goede vocalen en een interessante compositie. Muzikaal gezien mogen we dan wel denken dat Hannon een paar decennia te laat geboren is, maar dat geldt niet altijd voor zijn onderwerpkeuze: in ‘The Complete Banker’ blikt een bankier nostalgisch terug op de tijd voor de financiële crisis. Het jazzy ‘Have You Ever Been in Love’ is net iets te zoet, maar ‘Assume the Perpendicular’ en vooral ‘The Lost Art of Conversation’ compenseren daarvoor met een sterk staaltje snedigheid in de lyrics. Op ‘Island life’ zingt de Ierse singer-songwriter Cathy Davy mee, wiens stem bijzonder goed bij die van Hannon blijkt te passen. ‘When a Man Cries’ balanceert, zoals de titel al doet vermoeden, op het randje tussen gevoelig en melodramatisch.
Daarna is ‘Can you stand upon one leg’ wel even schrikken. Het is een clownesk nummer, waarmee Hannon zichzelf op een bijna uitdagende manier belachelijk maakt: ”Can you write a silly song / (…) / Go on, give it a try / You might do better than I,” zingt hij jolig. Alsof het deuntje en de lollige teksten niet genoeg zijn, eindigt het liedje in een wedstrijdje ‘wie-kan-het-langst-een-hoge-D-aanhouden’. De eerste keer klinkt het dwaas, en elke volgende keer doodirritant. Gelukkig volgt dan nog het aanstekelijke ‘I like’, waarmee Hannon nog even onderstreept dat hij wel degelijk overtuigende popsongs kan schrijven.
Terug naar de hamvraag, waarop ik (op het gevaar af nu voor ongeletterd te worden versleten) een ontkennend antwoord moet geven. Bang Goes the Knighthood is een aardige verzameling nummers, maar niet erg gedurfd, en zonder briljante hoogtepunten – en dat terwijl er wel een opvallend dieptepunt is. Neil Hannon behoudt zijn status van begenadigd componist en tekstschrijver, maar slaagt er niet in om met het meesterwerk te komen waarop we hoopten.
Badly Drawn Boy - Is There Nothing We Could Do?Het is alweer drieënhalf jaar geleden dat Damon Gough, beter bekend als...
![[Spotrockers] – [Koos Cashloos]](https://www.festivalinfo.nl/img/upload/1/0/spotrockerskooscashloos.jpg)
Spotrockers - Koos Cashloos De hiphop / funk band Spotrockers heeft een heel ludieke manier verzonnen...