2010-06-15
De mannen van de ultieme voorprogramma band Glyder zijn harde werkers. Twee knallers van albums gingen er de afgelopen vier jaar vooraf aan Yesterday, Today and Tomorrow, maar indrukwekkender nog is het aantal optredens dat ze in de schaduw van andere grote (hard) rock bands gaven. Zo traden ze op met Thin Lizzy, Blue Oyster Cult en Metallica, tot groot genoegen van de fans van die bands. Glyder is namelijk een graag geziene gast bij concerten en festivals. Zolang ze maar in de schaduw van een grotere band blijven staan, tenminste.Yesterday, Today and Tomorrow geeft goed weer waarom dat zo is. Glyder opent het album met eerste single ‘That Line’. Het is een heerlijke rocktrack met een intro die de spanning goed opvoert. De climax is een fantastische solo van gitarist Bat Kinane. Tracks numero twee en drie, ‘Knockout’ en ‘Jack Strong’, zijn eveneens typische rock ’n roll nummers waar de energie vanaf spat. Maar vanaf de vierde song op de tracklist gaat het mis. Langzaamaan begint de stem van zanger en bassist Tony Cullen te vervelen. Hij zingt niet lelijk, maar weet het gewoon niet boeiend genoeg te houden. Zijn stem kent geen pieken of dalen en kabbelt maar een beetje voort. Dat terwijl het hebben van een apart stemgeluid een must is voor bands binnen het genre. Kijk maar eens naar de zangers van de acts waar Glyder voor opende.
Maar niet alleen de zang van Tony Cullen houdt niet lang stand. Waar de vorige twee albums van Glyder bestonden uit nummers die instrumentaal gezien gedurende de hele cd bleven boeien, daar zwakt Yesterday, Today and Tomorrow halverwege de plaat af. Vooral ‘Back To The Water’ en ‘Time To Fly’ zijn vieze vlekken op de discografie van de band. Het ritme van het eerstgenoemde nummer heeft zelfs veel weg van een liedje bij een Toppers-concert, waarbij het publiek lekker loopt te hossen in een kilometerslange polonaise. Ook de afsluiter van Yesterday, Today and Tomorrow is een raar nummer op een hardrock plaat. ‘Elverstown’ is namelijk een langzame, zweverige outro, waarop we jonge meiden “oeeeeh” en “aaaah” horen zingen.
Glyder heeft met Yesterday, Today and Tomorrow een slechte cd neergezet die goed duidelijk maakt waarom de band nog nooit verder is gekomen dan het voorprogramma van bands die wel hard rocken. Een aantal nummers werken perfect als headbangmateriaal en voor het spelen van luchtgitaar, maar Glyder mist de elementen die nodig zijn om een publiek langer dan een kwartiertje te kunnen boeien. Ze waren de ultieme support act en dat blijven ze ook.
House of Cosy Cushions - Animal DreamHet in 2003 opgerichte House Of Cosy Cushions zou wel eens de ontdekking...
Molly Hatchet - Justice Sommige bands lijken een eeuwigheid te bestaan. Een goed voorbeeld hiervan is...